Simcha, de knaap uit Worms

het verlies voor de stad van dit belangrijke Joodsche bur-gers-element, zijn invloed in te zetten. Uit eigen beweging was nog geen Keulsch poorter bij den Bisschop geweest, om verdediging van de Joden te eischen tegen de walbroeders. Dat wist ook Simcha, en het bond het geheim van dat alge-meene zwijgen tot een ondragelijke beklemming, telkens weer, wanneer de ontwapenende beïnvloeding week, door die koppen daar op de bank van de leiders. Maar hij was niet alleen en dat ging hij weldra merken. Het slot van de rede van den Opperparnas, die sprak van kalmte en vertrouwen in hen die aan het hoofd van de Gemeente stonden, was zoo onbevredigend, dat om Simcha heen mompeling, gefluister, en luider en heeter uitwisseling van woorden, beweging en woeling ontstond en bijna onmiddellijk daartegen bij de welgestelden dezelfde beroering antwoordde, in de volte die hier nog nooit gezien was. Maar het machtsbewustzijn van de bestuursgetrouwen toonde zich dadelijk tegenover het verzet zoo actief, zij werkten van begin af aan zoo minachtend als meesters tot hun knechten, met wijde oogen vol verbaasde geringschatting als tot volkomen on-mondigen, en met korte uitroepen als: ,,Wilt ge meespreken?” die geen twijfel lieten, dat zij de armen daarmee des te feller prikkelden tot inzet van het verweer. Daarna maakten zich, uit overleggingen en zachte ontploffingen van hartstocht in de buurt van de Parnassiem, minder directe maar nog duidelijker kreten los:

„Sabbath-dienst! Bidden!”

,,Mincha!”

,,Genoeg gesproken tot de menschen! Mar Salomo moet zingen!”

De eerste scherpte-punt van het verzet prikte hen fel uit den schaamteloozen tegenroep van Reb Mosché die hoonde: „Rebs! Rebs! Gij muit tegen Uw Parnassiem! Wilt ge zoo de groote Sabbath ingaan?”

Het maakte hen van streek, en vele gezichten beten naar den Hospitaal-monnik, die met kleine glinsterende oogen den stillen steun om zich heen opnam en met lachend gezicht naar voren wierp. Simcha volgde het met verrassing

271