Simcha, de knaap uit Worms

hen de mogelijkheid ontnemen, zich te weren?”

„Zoo spreken de geweldenaars uit het Hospitaal en uit de werkplaatsen. God moge het zoo schikken dat onze groote Rabbi niet evenzoo spreken zal. Wij zullen goed doen van de zitting geen Messe te maken.”

„Laat hen althans éénmaal spreken, eer zij voor onze ijdele macht in hun bloed moeten omkomen.”

Egebreth had er geen ooren naar, en zweeg. De oude man was koppig, den laatsten tijd. Zeker was alle menschelijke macht ijdel, bij God vergeleken. Maar gaf ook God den mensch niet het vermogen om zich te laten gelden onder zijn tijdgenooten? Een geleerde en denker is hij, Gerschom. Hij is op meer voorbereid dan de anderen. Maar dit is, uit liefde voor de Kehillo en voor heel Jisrayl, toch verzet tegen God’s orde. Waarom is alles ijdel, waarom sterven de Joden in Mainz en Worms „voor onze ijdele macht”? Men durft er niet van spreken, maar het is verontrustend, dat de Rabbi en de Schnorrer van het Hospitaal, die nar met zijn dagelijksche „Hakol Heewel”, nu hetzelfde zeggen.... „Ge wilt alles meededen, Rabbi?”

„Ja, aan de Parnassiem, en als ik kan, aan iedereen. Het is niet tot ons alleen gezegd. Het is ons toevertrouwd voor allen. Gij zult niet stelen.”

BOOZE EN GOEDE LEIDERS.

Dat had in den Parnassiem-Raad nog een punt van moeilijk geschil uitgemaakt: of men die openbare berading dan vóór of na den synagoge-dienst zou houden. Eerst de Bid-dienst, zoodat bij de weerbarstigen de bitterheid tegen de leiding zou worden gedempt in die verbondenheid voor God? Of hen maar eerst laten uittieren, en hen daarna in het gezamenlijk gebed opnemen, dat bij de muiters de dwaze grieven tegen de aanzienlijken wel zou doen vergeten?

Als over alles werd ook hier lang over geredetwist, evenals over de volle openbaarheid van de zitting, tot Rabbi Gerschom besliste: er kon niet langer over gesproken worden, zei hij, hij wilde wel eens weten welke van de leiders van

261