Simcha, de knaap uit Worms

een woord van verontschuldiging om de eerste onbeschaamde domheid — de nieuwe glimlach omdat de Joden het gevaar dat zij hebben aangekondigd, niet alleen betalen willen. Bisschop Hermann verzocht nog den beiden Rabbi’s goed te willen inzien hoe welmeenend de woorden waren, van zijn kant hier gesproken. Men wilde slechts te kennen geven hoezeer het hier vreugde zou brengen wanneer geheel uit vrijen wil, de Joden tot Christus zouden inkeeren en daarmee voor goed een gelukkig einde maken aan al deze droefenissen.

Egebreth zei dat ondanks het verschil van Leer, de Joden toch in Keulen zeer vele vrienden hadden, hetgeen gebleken was uit de droefenis en de verontwaardiging die zoovele Christenen hier hadden uitgesproken over het gebeurde in Worms en Mainz.

„Gewis heer Bürmeister,” antwoordde de Bisschop, „ik zei-de het zou ons verheugen juist daarom omdat dit nimmer gewelddadig mag geschieden.” Al wat in zijn vermogen was, zou hij ook van dit oogenblik af, doen om de Joden van Keulen tegen onchristelijke gewelddadigheid te beschermen. Hij gaf daarop zijn woord als Christen. —

„Het is misschien beter,” had Egebreth buiten gezegd, „dat dit grapje van dien monnik in onze mededeelingen aan de Parnassiem maar vergeten wordt.”

„En het antwoord van den Bisschop?” vroeg Gerschom.

„En het antwoord van den Bisschop....”

„Ach, Hoe zal men hen sterken met te zwijgen over de zwakheid van den Beschermer? Kan men veilig over de brug komen, omdat men niet weet dat zij niet dragen kan?” „Overmaat van verontrusting neemt de kracht weg die kan handelen.”

„Valsche zekerheid verblindt hem die in gevaar is.” „Misschien is blindheid een zegen van God, als de roofdieren toegrijpen.”

„Gij spreekt eerst van handelen, en nu van blindheid die een zegen is?” pakte de oude man zijn tegenstander. „Heb-bij wij het recht, bij al onze zonden, onze Kehillo blind te slaan, eer zij onder het mes van Amalek komt? Zullen wij

260