Simcha, de knaap uit Worms

houden, dan wisten de Joden wat hier het einde zou zijn. Uit vrees daarvoor zouden de Joden niet van wet kunnen veranderen, gelijk immers de afkeuring van den Bisschop zelve reeds te kennen gaf.

De zwarte monnik wilde nog iets opmerken en nadat hij verzekerd had dat hij evenals zijn heer, de Bisschop, alle gewelddadigheid tegen de Joden af keurde als geheel tegen Christus’ wil, sprak hij enkele woorden over hetgeen hij het verkeerde Joodsche inzicht omtrent de wetenschappen noemde. Er dreigde een ware woordenstrijd te ontstaan, toen hij had gezegd, dat bijvoorbeeld het wonder van het vermogen om het lichaam te genezen, alleen den ongeloo-vigen gegeven was. Dat was de wil van den Heer Christus zoo geweest. Alleen daar waar de Heidenen bekeerd moeten worden, zei hij, zooals in het begin van de nieuwe wereld van de Christenen, toen Jezus nog erkend moest worden door de Heidenen, alleen toen kregen de geloovigen en de heilige mannen de kracht om aan Heidenen wonderbaarlijke genezing bij te brengen. Dat was nu evenwel anders. Nu werd alleen aan de ongeloovigen nog dat vermogen gelaten. Voor de geloovigen in Jezus was het beter ongenezen te blijven, opdat het lichaam niet zijn lusten vrij zou kunnen uitvieren.

Bisschop Hermann zag den tegenzin om te antwoorden bij Rabbi Gerschom, en wenkte met de hand om een einde voor deze gesprekken. De monniken zagen elkaar voorzichtig aan, er was verzwakking door die rechte scherpte en onbegrijpelijke hoovaardigheid van den kleinen ouden man, en weer bij enkelen een glimlach van gewelddadige tegenmacht. Zij hadden al veel beheersching geleerd daar in Bisschop Hermann’s omgeving, en de glimlach ging over in een anderen, in dien van verwondering om de hardnekkigheid waarmee die toegestoken hand en de opheffing uit de Joodsche Duisternis, nog geweigerd werden.

Rabbi Gerschom zag en begreep dat alles, en hij dacht aan dien bepaalden glimlach die hier steeds in allerlei vorm te voorschijn kwam, eerst om de overschatting van het gevaar en de zucht tot klagen bij de Joden, daarna weer, zonder

259