Simcha, de knaap uit Worms

een holte van geladen stilte liep over de wachtenden, als gold het het sterfbed van een Groote. De drie Parnassiem kwamen na een vierde uur weer buiten, en Menachem die intusschen gekomen was, volgde hen en bleef staan voor de woning van den Rabbi. Zacht, met den klem van een vertrouwelijk vooruitgebrachte kin, sprak Menachem nu zijn opdracht uit: in den namiddag zou een buitengewone dienst worden gehouden, een Sabbathdienst, in de Synagoge, voor het onheil van de Kehillo Kedousjo Mainz. Alles zweeg, men wachtte. Toen zei hij nog: vóór den dienst, het Mincha-en Maarief-gebed zou een zitting worden gehouden van het Kapittel en het Bestuur van de Gemeente Keulen. En ieder kon daarbij zijn.

De hoofden der wachtenden gingen kort bewegen, tevreden, betwijfelend, en verwerpend.

De Parnassiem waren de muiters vóór gewetst.

Rabbi Gerschom vertelde niet dat hij meende gezweefd te hebben, heen en terug naar Bisschop Hermann. Hij kuchte naast Egebreth toen hij bijna weer thuis was, na dat bezoek. De Bisschop had, naar hij zei, niet anders kunnen antwoorden dan met een herhaling van zijn verzekeringen, gelijk immers de Keizer dat wenschte. Of het bericht juist was dat nu de Kruisvaarders naar Keulen optrokken, dat zou hij dadelijk laten onderzoeken. Hij zou zich daarna beraden over hetgeen hem te doen stond. Hij betreurde wat in Worms en Mainz gebeurd was, namelijk dat zooveel duizenden Christenen tegen hun God konden zondigen in den waan Hem te dienen. En hoe dit tegenover de gestelde machten mogelijk was geweest, daarover had hij geen oordeel. Hij sprak zijn diepe droefenis uit over het omkomen van zooveel geloofsbroeders van Rabbi Gerschom en den Bürmeister Egebreth. Als men God’s wonderen bezag, zooals die alleen, zei hij, al in de natuur, in de onbegrijpelijke schoonheid van bloemen en planten was te vinden, dan moest men wel weenen bij de gedachte aan zooveel ruwheid. De helft van zijn dagen verbracht hij in zijn hof, en liep er vol dankbaarheid rond te zien naar al die teekenen van liefde en zachtmoedigheid die

256