Simcha, de knaap uit Worms

Tegen Parmassiem, dat verbond hen. De wil om zich te weer te stellen, verbond hen. En de eerste bevrediging van een daad. En verder was er enkel de hoop, onuitgesproken, dat dit in gang zetten van hun ingrijpen hen den uitweg onder de worsteling zelf misschien zou openleggen. Dat was alles, en zij waren opgewonden. Het werd er niet veel beter op toen zij hun eerste steekproef hadden genomen bij Egebreth, die Bürmeister van Sint Laurentius was en lid van het Kapittel. Het was een voorstel van Reb Mosché die meende te weten dat Rabbi Egebreth de meest toegankelijke van alle machtigen voor hen zou zijn. En Simcha had veel vertrouwen in den breedgeschouderden schranderen Jood, in wiens grijze oogen eindeloos de opgewektheid leefde van een waak -zamen glimlach, met spot geladen, tegen de onwerkelijkheid gereed, overtuigd, mannelijk bevredigd en rechtvaardig. En ook die mond, tusschen de wijde grijzende snorvleugels en den verzorgden baard, leek vol verstandige goedheid, omdat er schalkschheid in de hoeken school evenals in de punt van den rechten neus. Maar hij zag Simcha van terzijde aan en na gezegd te hebben: ,,0, uit Worms, ja!” deed hij verder of er geen Wormser bezoeker in zijn vertrek was. „Nu? Waarom zoudt ge niet zeggen wat ge denkt?” zei hij tot Reb Mosché met uitgestrekte hand. „Zeg het mij vrij, ik zal het de Parnassiem berichten. O, gij wilt zelf naar den Bisschop? O, gij wilt spreken in het Kapittel? Nu, ik wil het gewis overbrengen.” Toen Simcha tusschenbeide wilde komen, schrok hij van de vriendelijke onverbiddelijkheid. „Ja, ge zijt uit Worms, Reb, ja, ik weet het. Ge zijt onze lieve gast.” Toen beiden weer buiten stonden, zei Mosché dat hij den lis-tigen Keizerknecht hun verdere plannen verzwegen had, omdat hij vreesde dat de Parnassiem en de Rabanniem ze dan al zouden vernietigen eer zij ze bij hen konden uitspreken. Simcha dacht er niet over na, maar het ontging hem niet dat Reb Mosché een klein, stevig leugentje de wereld instuurde: hij was eenvoudig door Egebreth’s vriendelijkheid overbluft en weggestuurd. Een gewelddaad scheen noo-dig te zijn om door dit zorgzaam getimmerte van eigenmachtigheid heen te breken. Zij gingen verontrust, ontevre-

229