Simcha, de knaap uit Worms

gen wie wij te vechten hebben? Met Rabbi Gerschom heb ik gesproken....”

„Met Rabbi Gerschom hebt gij...? En hij heeft U vriendelijk verteld dat het God’s wil is dat wij allen geslacht worden....”

„Hoe kan hij anders spreken Reb? Er zijn toch de Parnas-siem en al die velen in de Kehillo die evenzoo denken?” „Rabbi Jitzgak is de vader van Uw bruid?”

„Hij was het....” In den blik van Mosché, die niets verder wilde weten, ging hij voort: „een domkop, een blind paard op hol.”

„De Rabbanniem zijn het grootste kwaad,” hield Mosché vol, „Rabbi Gerschom, ja. Een beste oude Tehilliëmvreter, houdt allen te goed vriend en durft niet beslissen. Of hij al beter weet, wat baat het? Dom is hij niet. Maar wij kunnen hem jijsjkouag (dank u) zeggen.”

Simcha vroeg geërgerd: „wat wilt ge, Reb? Ik wil met U gaan waar gij wilt, als het baat kan brengen.”

Even geërgerd en bitser antwoordde Mosché:

„Wij willen niet omkomen voor het goud, dat voor de rijke kooplieden Thora, Newie-iem en Kesoebiem is geworden.” Simcha voelde vijandigheid in die woorden. Eigen vijandigheid ging er tegen. Zoo hadden de kruisvaardersknechten in de herberg ook gesproken.

„Reb, ik heb geen geld. Mijn vader had al alles verloren. En nu, ik ben even arm als gij allen.”

„Het geld heeft lang bij U gewoond. Het heeft een geest, het geld. Die deelt het aan zijn bezitter mee. Nog lang nadat het goud is verdwenen, blijft de geest. Gij hebt toch de zoon van Rabbi Jitzgak willen worden, Reb?”

„Het bezwaarde mij, vooral die slavenschepen. Hij zei mij dat hij gedwongen was daartoe.” Het was een vraag in Mo-sché’s oogen.

„Gedwongen is hij, maar waardoor? Door de aanvoerders, ja. Maar eerst door zijn geld. Komt men bij Reb Abram de goudsmid, bij mij, bij Reb Eliah hier (de vaarknecht lachte verrukt op) om slaven te laten koopen en ze naar de galeien te verhandelen?”

15 225