Simcha, de knaap uit Worms

tweede kwaliteits waar kon beteekenen, en dat zonder een woord van welken kant ook, werd aanvaard, dat haar vader de jongste, gave dochter aan den zoon van zijn jeugdvriend had toegezegd, en niet haar. Zij had dat genot in zich vastgehouden en gevierd, toen zij zag dat zelfs op de innigste bewegingen van genegenheid de jonge mannen nooit een huwelijksaanzoek lieten volgen: een scherpe stille glimlach van bitteren lust die haar wereld doorsneed en ergens ontvouwend opsteeg waar de tijd ze na deze looden verwarring scheen te vernieuwen en te ontgrenzen. Zij had het opgedreven tot het bewustzijn van het zeldzame bezit van iets onvergankelijks, toen dan deze Simcha verschenen was. Haar vlijmend instinct van de liefdevol verworpene had haar al spoedig de uiteenspatting aangezegd van die werkingen van twee menschen, die heet in elkaar grepen, dan botsten en daarop uit elkaar renden. Dat had zij voorvoeld, — zij wist het nu — o, met niet meer dan met een bepaalden smaak in haar mond. Zij zag Simcha’s manlijke kinderlijkheid en die kracht die nog in een heerlijken kernigen binnen-dauw schijnt te rusten, maar die dien dekkenden en voedenden nevel in al haar frischheid al gaat doorbreken. En dat geefsche instinct zegt haar al meer: dat zij, hoe ook, met hem en naast hem, werkzaam zal zijn, uit haar eigen nevel loopend, die haar is opgedwongen. En daar staat zij nu: te nauw was de vertrouwelijkheid met het twee jaar jongere zusje heel hun leven door, dan dat die rauwe afsnijding voor altoos haar niet bloediger verdrieten zou dan de dood, die in zijn onverbiddelijkheid immers de les meebrengt van de invretende berusting. Zij kan Hanna niet missen: die bekoorlijkheid, die tartende vroolijkheid, die zegetocht van de jeugd, was voor haar, Esther, een eindeloos lustfeest, haar als troost voor haar teruggewezenheid, naast haar geschonken. Maar het eigen leven gaat voort, het is de wet van haar Joodsche wereld, en zij is, buiten die mankheid, mooi. En onweerstaanbaar kondigt het zich bij haar aan: de vervulling, al is zij van een uur, kan niet worden ontloopen. Een binnenkreet dus, van tegendrang, voor zoolang het noodig mocht zijn, met be-beten lippen. Niet alleen tegen de overhaasting van

216