Simcha, de knaap uit Worms

schalk’s menigte vertrouwde hij niet. Maar hij gaf zich over aan den tegenzin, een gevecht aan te gaan van Christenen tegen Christenen, ter wille van de Joden. Jegens den Keizer verontschuldigde hij zich bij voorbaat, dat die al te zachtmoedig de ongeloovige Joden tot het uiterste toe in bescherming wilde nemen: zeker brachten zij nuttig geld op, maar eer en macht van de Kerk waren toch ook van groot gewicht. En hij had, eindelijk, maar een gering aantal manschappen tot zijn beschikking, dat hij tot vandaag toe voldoende had geacht.

Gottschalk was niet gelukkig. De glorie om duizend bekeerde Joden in één stad, op één dag, ontglipte hem. Het gieren om den triomf van zijn Woord bleef uit. Hij glimlachte alleen, later, om het ontzaglijke gevolg van zijn werk, maar hij glimlachte met vertrokken mond, en bleek. Want Alle-brandus ontbood de Parnassiem en Rabbanniem en deelde hen mee, dat hij hen verder alleen nog beschermen kon wanneer zij den Doop wilden; de overmacht, zei hij, was te groot. Toen sloeg de dweepzucht van zijn eigen tijd het bloed van de Joden als een broeienden stroom naar de zinnen. De blinde zelfverheffing en een opgestopt delirium van oogen-bliks-opstooting en van dronken deugd-beleving greep de heerschappij over allen jammer en alle stille angsten. Een waanzin van offerenden zelfmoord vulde, met het dampende bloed, in kreten, gebeden, lofzangen en doodsbelijdenis-sen, de groote Bisschopszaal. En toen den vijfden dag de Kruisvaarders het Paleis binnendrongen, sidderend van dezelfde opgedrevenheid, toen schrokken zij een enkelen tel van verbijstering terug. Behalve een paar kinderen tegen wie de ouders niet hadden durven toestooten, was er niets meer dat omgebracht kon worden. En de menigte sprong op de lijken der volwassenen, om ze als bebloede poppen vaneen te sleuren en te versleepen, en ze aan kleeren, geld en sieraden leeg te grijpen.

Simcha’s vriendelijke Doodsengel die dit alles van Wormser burgers vernomen had bij den raad, snel te vluchten, vertelde van de Hacohen’s maar weinig. Zij hadden tot de aller-

211