Simcha, de knaap uit Worms

lijdend. In welken toestand verkeert een boer met een wagen nat geworden hooi wanneer hij den Keizer met zijn hof voorbij moet rijden? In gevaar verkeert hij, in levensgevaar. Daar werd Zedekias door een groot Ragmonoes, meelij, aangegrepen, en hij besloot die kleinigheid uit de wereld te helpen. Hij had zijn mond geopend, en nu, dat weten wij toch allen? Telkens wanneer een Jood zijn mond opent, wordt een wonder toegevoegd aan de vele ontelbare duizenden wonderen die de Joden met hun monden al hebben gewrocht. (Simcha hoorde, tusschen veel hartelijk losgemaakt lachen, met dankbaar plezier een kreet van instemming uit de achterste rijen der mannen naar voren springen; hij kwam van den allerarmste die hier was.) Twee Joden, die langs gekomen waren, hadden nog bericht dat Zedekias niet had vergeten, den korten zegenspreuk voor het eten, de Berocho, te zeggen. In Perzië, waar zij, de beide muzikanten, Uw dienaren, gezegende Kehillo van Keulen, geweest waren voor zij naar hier kwamen — en dat zouden de geëerde aanwezigen straks merken dat zij uit Perzië kwamen — nu, daar in Perzië was tusschen de Rabanniem een wilde strijd ontstaan hierover: of Zedekias de Berocho afzonderlijk voor het paard, het hooi, den wagen en den boer had moeten maken, of één enkele Berocho voor het heele ontbijt. Hij en zijn Gawwijr, zijn maat, waren beangst geweest om het heil van Israël, bij dien Jytser, dien hartstocht, dien zij hadden teweeg gebracht. Daar was een streng Rabbi opgestaan en had gevraagd hoe het mogelijk was dat men het leidsel kon vergeten; ook voor het leidsel afzonderlijk was een zegenspreuk noodig. Hoe gelukkig hadden hij en zijn maat zich den volgenden dag geprezen, dat zij geen ontbijt kregen, want zij wisten met de Bérocho geen raad meer. (Een groot deel van de bezoekers lachten dankbaar; de Ga-oniem glimlachten duldend: het was geoorloofd, en zeker op Poeriem, zulke critische scherts te brengen; in den kring van handelaars zag men op en lachte hartelijk mee). De grapjas die onder zijn verhaal het bovenlijf rondom heen en weer smeet, voelde aansluiting en dijdde zijn satirieken scherts steeds verder uit. Bij Karei de 20