Simcha, de knaap uit Worms

de ongeneeselijke en doodelijke spijt die haar als de groote vergoeding niet uit het offer kwam — weldra alle laatste mogelijkheid op geluk en levensdragelijkheid zou komen ondergraven.

DE VREEMDELING DOET ZIJN PLICHT.

Dat was het probleem waarmee hij wegzonk in een sluimer van de jeugd, die zijn laatste worsteling eindelijk meesleurde en deed vervluchtigen.

Maar toen hij, door die duistere reis heen van den slaap, in den ochtend was aangekomen, was het anders geworden.

Er was geen probleem Hanna meer.

Er was nog maar één probleem.

Eerst in den vroegen, blanken ochtend, reed hij snel uit. Wat is het dat hem zoo, zonder een onoverwinnelijken druk van herinnering aan gister, zijn uitgeruste en goed verzorgde paard doet zoeken en de open stad die broeit in het dagbegin met vluggen stap doet doorsnijden naar de stralende warme ruimte? Niets dan de drang tot volle inademing van ’slevens heerlijkheid; niets dan de gretige lust om de schoonheid van het leven, in het landschap zonder de menschen, overeen te brengen met zijn jeugd. Zijn jeugd: plotseling beeft alles aan hem, om zijn kamertje met het stroobed, het duistere lo-gementgebouwtje te ontsnellen en de kleine, lauwe stad, die versuft en met afgedwongen vlijt zich in een nieuwen dag vol onzekerheid en schamele vreugde begeeft. Die valsche braafheid en langzaamheid van de stad zijn beide opeens ondragelijk; straks zal hij wel terugkomen om zijn aandeel te nemen in die blinde platheid die nog niets anders kent dan vleesch, brood en huwelijk te verzorgen, die dan omkoe-peld staat met een klagelijke verhevenheid zonder verband met het leven, en die dan uit louter onvermogen zich aanmatigt de wereld met haar inhoud gewelddadig te vullen. Zijn jeugd, zijn liefde tot het leven, een onbewust instinct tot wapening, jagen hem naar het groote luchtbad, om bij akkers, heuvels en bosch, den troost en de versterking van de groote

195