Simcha, de knaap uit Worms

Reb, niemand wil wat zien van alles wat voor ons zoo duidelijk is, en waarom?”

„Ik weet het niet, waarom,” zei Simcha wanhopig.

„Blijft ge nog in Keulen, Reb?”

„Ik kan nog niet weg.”

„Er moet iets gedaan worden, voor Keulen, en voor alle andere Kehillo’s. Ge moet bij ons komen en met ons spreken. Ge moet bij Reb Salzmann komen.”

„Salzmann? Ik ben vandaag bij Salzmann geweest.”

„Ge moet komen als wij daar bijeen zijn om te overleggen wat anderen niet willen, die ons in de Serijfa, in het vuur, brengen.”

„Wat gebeurt daar, bij Reb Salzmann.”

„Ge zult er geen misdaad aan begaan, te komen. Komt ge daar, dan zult ge zien dat er menschen zijn in onze Kehillo die begrijpen wat er gaande is, en die willen zoeken naar een weg. Een weg! Om aan het ongeluk te ontkomen waar men ons in drijft, ja, alsof men door God met waanzin geslagen is. Komt ge, wij hebben menschen noodig met verstand en met moed. Eer het te laat is, en die groote narren van Par-nassiem ons in de klauwen van die verscheurende dieren hebben laten komen. De Opperparnas, kent ge hem, Reb? — is een man die niet meer geweten heeft wat hij doet. Heeft grond gekocht....”

„Ik heb het gehoord....”

„Ge hebt het gehoord? Die moordenaar, die Ridder, heeft zijn zoon op het meisje losgelaten, ge hebt het gehoord? Die Leiningen? Zijn zoon is het. God heeft Rabbi Jitzgak nu al bezocht voor zijn zonde. Heeft zijn mooie dochter, een Jood-sche Prinses, weggesleept en misschien heeft hij haar vermoord. Niemand weet waarheen....”

„Zoo is het niet geheel, Reb.”

„Ge weet het?”

„Is dat de man wiens nicht aan den Opperparnas het goed verkocht heeft?”

„Zoo gewis, Reb, mogen wij aan al dit ongeluk ontkomen.” Hij zag Simcha in het leege vorschend voor zich uitstaren: dus dan toch misschien een doel bij Hanna? „Ja Reb, ge

13 193