Simcha, de knaap uit Worms

meeningen en eischen — zoo zocht hij, met wat er nog van hem over was, den uitgang van het huis. In die verhitte zelf-aangrijping liep hij tweemaal naar de woning van Reb Salzmann zonder binnen te gaan. Hij was te gewelddadig ontkracht; hij wist niet dat het voor het eerst van zijn leven was dat hij zoo naar het middelpunt van zijn orde zocht, in weerwil van den grooten drang tot verder handelen. Maar hij was er tevreden mee en na enkele minuten slaagde hij in het beetpakken van zijn zelfherstel. Hij ging het nu begrijpen: al wat Jitzgak daar over hem had uitgestort, het was alles leege gewelddadigheid. Alles zelf verblindende machtsmiddelen, zonder grond, en niets daarvan, hoezeer hij hem dan ook voor het oogenblik onthutst mocht hebben, had de kern van zijn jongen wil getroffen. Alleen zijn eigen zwakheid en radeloosheid had hij met dat gekletter van het Par-nas-zwaard over hem heen gebulderd en hem daarmee willen overweldigen. En dan daarbij tegelijkertijd die tranen, om ragmoonoes, om meelij, met den armen reus die in de verzenen wordt gesneden. Neen, daarin had hij niets van de fijnheid kunnen vinden die hij van de besten van zijn kring gewend was, om van de echte Rabbanniem nog te zwijgen. O ja, dit was de bestuurder, de bruller, en de grove hebzuchtige die te belust is op alle bezit en glinsterende kowout, glorie, om niet verstrikt te raken in de touwen waarmee hij teveel aan zich wil binden. Minachting, spot en bitterheid stonden opnieuw in hem tegen den schreeuwenden Parnas. Ten derden male dan het kleine stukje weg door de drooge modder, naar Hanna. Zij is nu eenmaal de zijne, hij moet haar vasthouden, kome wat wil, of hij is geen man. Dat hij ook alles wist, dat woeste dier Jitzgak, zelfs van zijn liefde in het bosch, zelfs van hun heerlijk bijeenzijn daar. En daarmee durft hij hem te honen.

Hij bleef daar, binnen den ingang van Reb Salzmann’s woning, tegen de deurpost hangen, bleek en als verlaten door al zijn bloedsappen en bewustzijn, en met Rabbi Jitzgak vóór zich als een soort afschuwelijke wraak-engel, die alle zelfachting uit hem had weggeranseld.

„Geen vierde van een uur,” zei Rifke, „is zij hier geweest. 170