Simcha, de knaap uit Worms

„Reb Simcha wil met U spreken, vader.”

„Zwijg Esther.”

Hij had bij zijn binnenkomen van beneden uit de schrijfkamer, Simcha een oogenblik over het hoofd gezien. Hij stuit, bij zijn dochter, op een tegenstand, dien hij altijd heeft kunnen verwachten; zeer goed kent hij haar onderdrukten en bemantelden wil. Hij wendt zich snel van haar af, naar Simcha. Zijn toon en zijn woorden zijn duidelijk voor den Knaap. „Wat brengt U hier, Reb Simcha?” Een blik op Frommet’s scherp gesloten mond onder haar versch beschreide oogen doet hem denken aan een gezamenlijk verweer. In zijn bar-sche houding verandert niets anders dan dat zijn zekerheid nog schijnt te groeien.

„Ik kom uit nood, Rabbi Jitzgak. Ik was toch Uw dochter toegewezen als bruidegom.”

„Die dochter heb ik niet meer. Het heeft geen zin, over zaken te spreken die voor altijd zijn afgedaan.”

„Uw dochter Hanna wacht op mijn antwoord, zij wacht op Uw verlof om boete te mogen doen....”

„Reb Simcha, ik verbied u daarover nog te spreken in mijn huis!”

Simcha zag een tel omlaag. Toen hij zijn hoofd weer oprichtte, leek zijn houding en toon meer op een naderenden tegen-aanval:

„Ik spreek van Hanna die mijn vrouw is. Zij is rein. Als Rabbi Jitzgak dan te snel gehandeld heeft....”

Jitzgak onderbrak hem aschgrauw van woede en hoon.

„Als zij dan rein is voor U, is zij nog niet rein voor mij! Als gij dat gelooft, is dat omdat alles Uw schuld is! Omdat gij wel weet dat Hanna deed wat zij wilde en niet wat haar toekomstige man wilde!”

„Wilt gij mij een nieuw verhaal doen over Willem de Verliezer?” spotte Simcha. Rabbi Jitzgak schrok een oogenblik terug. „Had ik haar moeten slaan om haar anders te doen zijn dan zij is? Had ik naar binnen moeten slaan waar wij zelf met zooveel slagen van buiten bedreigd worden?”

Hij was bleek, en de oogen van Frommet en Esther volgden hem met verrassing en voldoening. Maar Jitzgak’s over-

167