Simcha, de knaap uit Worms

„Hanna, ik wil dat je weer bij ons komt....”

„Anders neem ik jou mee.”

„Naar Worms. Naar mijn Worms. Het Kapittel zal oordee-len. Als Rabbi Jitzgak weigert, ga ik naar het Kapittel. En als het Kapittel mij geen recht geeft, gaan wij naar Worms. Je bent mijn lieve vrouw, Hanna. Je moet nu bij mij blijven. Wij willen toch goppa kedoescha (wettig huwelijk) doen.”

Hij wist niet wat hij had aan haar peinzenden, wegenden blik op hem.

„Ja,” zuchtte zij voor zich heen, maar hij zag dat het geen verband had met zijn woorden. „Dus hier bij Salzmann?”

Op de saamhoorigheid met Reb Salzmann die zich in hem ontwikkelde, kon hij nog niet aansluiten. Hij was te zeer bezet door den drang om dienzelfden Opperparnas, wiens glorie hier blijkbaar dagelijks werd aangevallen, te weerhouden van het ontzettende vonnis over zijn dochter. En als een gruwelijkheid niet in de verbeelding toe te laten, viel hem de gedachte aan, dat zulk een lot zijn zusje Golda zou treffen, die, in haar gevoeligheid, het verlies van alle genegenheid niet zou kunnen overleven. Wat zou men zeggen thuis in Worms? Hij moet Rabbi Jitzgak daarop wijzen, en daar herinnert hij zich ook met weerzin maar desniettemin met plichtgevoelens, dat hij ook nog met Hanna’s vader over de zakelijke overeenkomst moet spreken. Het zou een verraad zijn jegens vader’s zwijgen bij zijn vertrek naar hier, om tot Rabbi Jitzgak niet te spreken over vader’s aanstalten tot het laten bouwen van een nieuw schip en het inzetten van regelingen tot koop en verzending. Wat hier ook mag gebeuren, de vriendschap met het huis blijft: hij weet dat het de warme bodem is, of hij aan hen denkt of hen heet te vergeten — waaruit hij leeft, en waaruit hij de krachten in zich voelt sterk worden om bezorgd te zijn en lief te hebben. Morgen zal hij dan een reizende zoeken die een brief voor thuis kan meenemen.

165