Simcha, de knaap uit Worms

die in het naar armoe riekende huis, de helft van een normale woning, binnenkwam. In weerwil van den ernst dien zij wel aan hem onderkenden, had hij immers toch die zekerheid van gang en optreden, die, behalve zijn kleeding en zijn zwaard, de teekenen waren van een kring, vooral op dit oogenblik bij hen in kwaden reuk. Simcha merkte die terughoudendheid sterker dan zij meenden, maar hij kon noch teruggaan noch het verzoek onuitgesproken laten, waarvoor hij gekomen was. En dan was hij zich bewust, in een overgangs-toestand te staan tusschen den aanzienlijke en den geringere, en van den middelmatig belangstellende naar den scherp-aandachtige. Dat dreef hem dichter op de armen dan zijn voorkomen al verantwoorden kon. Weinig oogenblikken geleden was hem die overgangstoestand duidelijk geworden, toen hij bij neef Liebermann had aangeklopt om hulp voor Hanna. Hij wist nu al, dat hij moest afleeren, de saamhoorigheid van zijn vroegere vrienden te overschatten: hij was van het Worms van den Talmud, niet van het Keulen van den handel. Neef Liebermann had hem voor de deur ontvangen. Zonder hem zelfs de hand te drukken, had hij Simcha koel te woord gestaan, in termen die hem zijn nieuwe plaats onder de Joden van Keulen duidelijk genoeg toonden. Simcha toonde geen schrik. Hij aanvaardde verhuld, op de wijze van de zijnen, maar hij deed dat zoo scherp, dat men hem niet begreep, want hij hief daarmee de aanvaarding weer op, en dat lustte men niet, zoo men het al gelooven kon.

,,Dat meisje kan niet in mijn huis, Reb. Voor de eer van de Kehillo Kedousjo Keulen kan zij niet meer onder ons verschijnen. Ge kunt niet meer in haar gezelschap zijn. De heele Kehillo, en heel Jisroyl heeft haar uitgespuwd.” ,,Maar zij is met mij hierheen gekomen, om vrede te zoeken bij haar vader, en bij ons allen. Zij is toch geen geschmadde.” ,,Reb Simcha, Ge weet toch dat zij niet meer voor ons bestaat. Ge zijt Kohen.... ge moet Uw plicht kennen. Als ge uw plichten niet kent, kan ik ze u niet leeren. Maar het is geen eer van een Jehoedie om met zooiets om te gaan En ook niet met iemand die daarmee nog spreekt. Ik begrijp u niet,

159