Simcha, de knaap uit Worms

Zeker, men speelt met die goedgeloovigheid, maar de moederlijkheid vindt er een reinheid in waarmee zij, na woorden van spot en beklag, wegsluipt naar de uiterste hoeken van het hart om het daar te heiligen en er een verborgen feest van aanbidding mee aan te richten. Dat is een liefde die niet altijd geldend mag zijn, maar die nooit kan vervuilen. Zie, hoe hij alle onopgelostheid van haar verblijf bij Otto vergeet, en het meisje dat hem ontroert, onvoorwaardelijk gelooft, omdat zij zegt dat zij hem liefheeft. Zij wendt haar blik af en droomt voor zich heen, zoo denkt Simcha. Hij laat haar. Het is toch zeker ook niet zoo eenvoudig voor haar, van zichzelve goed te keuren dat zij hier zoo met hem zit? De ontwikkeling van de dingen heeft het zoo opgedrongen, maar hoeveel aarzeling moet haar niet remmen in deze vaart van vrijgevigheden, die ongehoorde overtredingen zijn? En Hanna staart terzijde, en heeft het gevoel of zij, daar in Otto’s tent, een heel varken rauw en met ingewand en al heeft zitten opeten. Ongelooflijk is het voor haar wat zij deed, en ongeloofelijk moet het zijn voor dezen jongen. Zijn doodsvijand, en de doodsvijand van al het hare, heeft zij haar eerste heerlijkheden gegeven, in een vreeselijker en liederlijker zelfbevuiling dan de waanzinnigste afgodendienst. Ja, zij is zoo onrein als een zwijn, en niets minder. Onuitsprekelijk moeilijk, de innerlijke rillingen verborgen te houden die, van afschuw jegens zichzelf, bitter door haar optrekken. Afschuw voor zichzelf, sterker dan jegens Otto. Want de man neemt: het is zijn recht, zoo meent zij. Maar de volkomen vernietiging van haar reinheid, die innerlijke wond, die nooit meer af te wasschen onderdompeling in rauwe vuilheid, die haar ingewand tot enkel onreins heeft gemaakt, die kan haar zichzelf alleen nog maar als een dier doen zien, tegenover dezen jongen die zij daarmee onherstelbaar heeft bestolen. En terwijl het daglicht slinkt, en een fluweelen avond de wereld rondom doordringt en in bezit neemt, trilt zij in de verwachting van een nog dieper genot, en legt zich steeds vleiender, steeds eischender tegen hem aan, en haar mond steeds stiller en indringender op zijn lippen.

152