Simcha, de knaap uit Worms

kille harde grijns van verachting jegens al haar naakte warme leven in haar hart. Het mag dan zede zijn, naakt te slapen: nu hij in dit oogenblik haar bed genaderd is, heeft zij met een bontgeweven kleed haar naaktheid snel bedekt. Waarom brengt hij dat afschuwelijke zwaard ook mee; waarom weet hij niet dat een Joodsch meisje dat niet verdragen kan? Maar zij weet ai dat hij voor haar afkomst onverschillig is, en dat hij haar in tegendeel zijn eigen zeden wil leeren.

Terwijl hij op het gevest van zijn wapen steunt, buigt hij zich over haar en kust, voor dit oogenblik iets te gulzig, haar mond.

Dan ziet hij haar aan, en zegt:

„Is je vader een héél rijke Jood?”

De ontzetting in haar oogen scheert zijn glimlach weg, terwijl zij zich een eind omhoog richt, het hoofd achteruit.

Hij antwoordt daarop:

„Je kunt niet meer terug naar hem. Heeft hij veel goud?” Hij was enkel wat verbaasd, niet getroffen noch bevreesd, om haar houding. Zij was bleek geworden, en haar mond opende zich een oogenblik; dan werden haar volle lippen weer een gesloten vastheid. De glanzende oogen in het witte gezicht wendden zich van zijn gulzigen vooruitgebouwden mond, dien zij met haar diepste dierlijke bewustzijn niet af-stootend scheen te vinden — naar haar blanke hand. Daar heeft zij een ring met drie schitterende steenen op het zware en fijnblonde goud. De lange vingers van haar andere hand gaan er langzaam heen en schuiven hem los. Zij reikt Otto zonder een woord de kostbaarheid. Wat is er aan haar? Zij deed nog een blik glijden langs haar beide gouden armbanden, maar roerde er niet aan: zij durfde niet, het waren geschenken van Simcha's vader. Hij vindt haar als tastbaar en levend maanlicht, Otto, als een soort eetbare maan, en dan nog met iets verrassend koninklijks. Zij is veel mooier nog dan tevoren, zoo, en hij heeft een gevoel van trotsche voldoening, dat hij haar zoo gemaakt heeft. Zij komen ook uit het Oosten, de Jodinnen. Zoo vinden ze daar de Kruisvaarders, straks. En hij, hij vindt ze hier, op zijn heilige Tocht

146