Simcha, de knaap uit Worms

verwijderd blijven. Een eerste verzadigdheid der onrust van jaren; het gloren, in den vroegen lentedag, van het bewustzijn van een nieuwe, innerlijke orde, die de blikken wel het eerste uitzicht op de gedroomde Ruimte schijnt open te leggen. En het omzien naar den sterken blonden man die haar al dit verbijsterende maar toch goede met zijn geweld heeft aangedragen en van wien zij nu de vriendschap tegemoet ziet. De vriendschap waarnaar zij nu angstig uitziet, die haar immers ook het evenwicht moet geven tegenover de stille, langzaam opstijgende ontzetting om die bloedige on-dragelijk-pijnigende breuk met al het hare van gister, die breuk die zij immers zoo ver niet had willen scheuren, maar die hij met zijn kracht van kussenden mond, de adembenemende tang van zijn armen en de verpletterende overmeestering van zijn zinnen-vaart tot aan de laatste rafel toe scheen te hebben doorgedwongen. Tegen die ontzetting, waarmee zij de wereld van Vader, Moeder, Esther, Simcha, Simcha’s zijnen in Worms en al de duizenden daar en hier en overal aan den Rijn en daarbuiten in de wereld van Pesach en Thora, instaart als een aarde vol bekende gezichten bleek van schrik, ongeneeselijke teleurstelling, verachting en uitstooting en vervloeking, tegen die ontzetting moet hij haar ook de genezende vriendschap aandragen. En die vriendschap komt, als zij zich naar hem omwendt. Hij lacht haar toe, hij is al gebaad en gekleed, en in een hoek van de met tapijten belegde tent staat hij bezig met een soort lichaamsoefening: een stap vooruit, een tred achterwaarts, en het zwaard in zijne eene hand naar voren gestooten, en het zwaard, krachtig rechtgehouden, vreeswekkender nog, terug. Het is een mooi zwaard, lang en blinkend, met dofzil-veren kruisgevest, sober en indrukwekkend door een enkelen robijn verlevendigd. Een zwaard is haar niet vreemd: vader Jitzgak heeft er een, en neef Liebermann, en Simcha ook, en vele, vele anderen der haren. Maar een zoo lang en meedoogenloos heeft zij nog nooit gezien, en de eeredienst die hij er daar in den hoek van de zeef lichte tent mee drijft, zet het in haar verbeelding als een ding van Heidensch omstreelde wreedheid. Het gooit zijn messenglinstering tot een

10

145