Simcha, de knaap uit Worms

men uit de spanning van hun makers, en openbaarden aan de ruimte die een uitbarsting scheen af te wachten, alles of teveel van den inhoud dier kleine machtige massa. Dat was het, wat Simcha onderging: een geweld van blinde dapperheid dat zonder een spleet van wijking de wereld aan scherven zou gaan hameren, en een pracht en weelde, door langdurige toewijding en geduld gewrocht. Daarbij de onbedekt -heid van die aanvals-symbolen, luidruchtig, uitdagend, onbegrensd. Een kracht die verhuld ging; een verzwegen oorlogsverklaring die ten hemel blies. Dat was voor den Jood-schen knaap het onbegrijpelijke: stilwoedend geweld, en verfijndheid van vorm en tooi, boeiende pracht waarmee het wordt losgelaten. Hoe wil Kracht van Doel zoo in opzichtige fraaiheid verschijnen? In de scherpte waarin de vijandigheid hem er tegenover zet, ziet hij er de zwakheid in, die voorschot neemt op de overwinning. Uit de praal die den uitgang moet begeleiden, bewijst hij zich de onvolledigheid van de innerlijke toerusting, het laatste deel ongeduld bij alle overleg, het noodlot van hun grove stof-aanbidding. Met diepe zekerheid profeteert hij zich hun mislukking. Maar hij reed verslagen voort, omdat dit alles toch tegen hem gemaakt was. En omdat alles in deze wereld daarmee scheen in te stemmen.

,,Dat gaat naar het Heilige Land, Reb Simcha. Ja, ik heb U geraden, niet te veel naderbij te komen, want men kan hen niet vertrouwen.”

Dat was bij Mainz. In de stad zelf had hij overal onderzocht of men iets van het huis van Rabbi Jitzgak, den Opperpar-nas van Keulen wist? Men wist niets. En overigens was alles rustig. Men had, waar hij doortrok, de toezegging van de Bisschoppen en van de stede-hoofden, dat zij beschermend zouden optreden. En overal waren de afgronden van angst, waaruit de stille doodsstank dampend opsteeg, onzichtbaar gemaakt met bonte bloemen en plantenwaaiers van hoop. Hij bedacht dat hij het zich misschien weer louter in zijn tegen-angst zelf schiep, want hij wist dat hij in een staat van overgevoeligheid heette te verkeeren, maar hij meende onder het volk, vooral bij de jongeren voor geestdrift open — alweer 138