Simcha, de knaap uit Worms

het hem verteld. Zoon van een Joodsche moeder die door God bevrucht was. Heinrich zag op, hij sloeg een kruis. Zoo opeens al die heilige dingen uit te spreken hier op den weg. Het is geen gebed, maar het lijkt er veel op. Een tikje ontsteld zag hij Simcha aan. Dan schoot hij in een lach: Reb Simcha bracht hem daar aan het spreken.... het leek wel een groote kerkvergadering te paard!

Den volgenden dag begon Simcha weer eens. Wat de Joden misdaan hadden waartegen de Heer predikte? Heinrich wist te vertellen dat zij gewoekerd hadden. En de rijken bestalen de armen. Dat waren dan de arme Joden, zei Simcha voor zich heen. En of de Christenen nu ook niet kooplieden wilden zijn? Ja maar dat wilde de Kerk toch niet. Men mocht niet koopen en dan verkoopen voor meer geld dan men zelf eerst gegeven had. Ja, er waren ook Christenen die woekerden. En de ridders deden niet anders dan rooven en moorden. Het Joodsche geloof was ook goed. Reb Simcha wist toch dat Heinrich alle gebeden voor brood, vleesch, wijn, kende? En het Sjemang?

„Nu?”

Maar Reb Simcha moest goed begrijpen: de Joden gelooven niet in den Heiland. De Joden hebben geen biecht en geen heiligen. Het was hem eens goed uitgelegd door een monnik, toen hij soldenier en zwervend was. Hij had zijn brood met den monnik gedeeld op den weg. Toen had hij dat alles gevraagd en het niet vergeten. Hij vond het te pijnlijk, Simcha te vertellen dat hij die les met een heet haat-sausje bereid, nog eens in Worms herhaald had gekregen, van een prediker die heilige voorwerpen verkocht. De Christen, wist hij, boette zijn zonden na de biecht, en hij had zijn heiligen, ook de levende heiligen, zou hij maar zeggen, in de kloosters, en in de bosschen, de kluizenaars, die voor hem bidden.... Na een korte stilte, die den duur van een overweging scheen, zei hij nog: ,,De Kruisbroeders komen van al hun zonden vrij. Alle zonden van hun heele leven. Alle roof en branden van dorpen en kloosters, en alle moorden worden voor hen vergeten. Daarom gaan ze ook allemaal naar het Heilige Graf.” Simcha zei dat hij het nu begreep. Hij wees Heinrich nog op

135