Simcha, de knaap uit Worms

baksel geurt en ook de reukwaters van de meisjes geuren als eens in de straten van Jeruzalem. En zij zijn allen bezweet van de Omzwerving, maar zij dansen.

Simcha beefde tot aan zijn omtrekken, toen Hanna glimlachend zoo dicht langs hem heenkwam, dat hij wist haar te moeten aanspreken.Waarschijnlijk wilde zij dat hij met haar dansen zou. Zijn knieën trilden. En zij mocht niet het eerst het woord nemen.

„Hanna, mijn bruid, hoe gaat het?”

„Hoe gaat het onze gast, mijn bruidegom?”

Haar groote bruine oogen in het blank van voorhoofd en wangen zagen bevreemd, onderzoekend en getroffen naar zijn vertrokken mond. De bovenlip waarop zich een vriendelijk donsje had gezet, golfde heen en terug. En zijn blik was afwezig. Zij kon het niet plaatsen en het verontrustte en verkilde haar.

„Vader heeft met mij gedanst,” zei zij met een vrijmoedige poging hem te bekoren. „En de ander was Tröstlein, van Rabbi Schemarja.”

„Heb je prettig gedanst?”

„O ja. Men danst in Keulen goed.” Zij lachte. (Gelukkig sprak zij het nog juist niet uit: „En in Worms?”)

„Ik vraag je vergeving,” zei hij dof, „dat ik vanavond niet met je dansen kan.”

Zij zag zeer goed, dat hij haar desondanks scheen te kunnen opeten. Dus toch ook bij hem de bevestiging van haar glorie als mooiste meisje van Keulen.

„Mijn bruidegom is toch niet ziek?”

„O neen. Maar wil mijn bruid het begrijpen, dat men niet altijd dansen kan?”

„O, gewis! Rabbi Gerschom zal dadelijk gaan spreken,” besloot zij. „Ge zijt al bekend met hem?”

„Met Rabbi Jitzgak ben ik vanmiddag bij hem geweest. Ik ben benieuwd wat hij zal gaan zeggen. Ik ken nu al de grootste man en het liefste meisje hier....”

Zij glimlachte diep, met die pijlscheut van warm licht uit versmalde oogen achter lange wimpers, waarin de Joodsche 12