De een zijn dood ....

tevreden mee bent, dan be’j nog wel te beliepen.... hoehoè-oè, je moet eerst eens ’n staart van 'n koe kunnen vasthouen, voor dat je ’n vrouwe kunt regeeren.” En plotseling meer sarrend, begon hij met zijn rauw-schorrende stem luid te declameeren:

„Salomo’ die wijze köning

Had duizend frouwen in z’n woning,”

tot allen schaterden en „verschwartzte nar!” riepen, bij wijze van applaus. Ouwe Beem glimlachte even, blij dat er weer gelachen werd: bet was maar om Meijer nu, die had er zooveel binder niet van. Zijn vrouw naast hem zat al een tijdje te morren tegen den langen duur der receptie die haar te druk was. Maar pijnlijker was hem het dreigen van ruzie tusschen de Rosensteins, nu Izak en zijn zoons eindeloos hatelijkheden probeerden te doen verstaan aan Karei tegenover hen, die niet heen wou gaan vóór zij waren vertrokken. Nu allen een oogenblik zwegen en luisteren moesten naar de stille lachjes en treiterwoordjes, werden zij brutaler; zij vertelden elkaar ware en bedachte slechtheden van Karei, als door henzelf bedreven. Lion, na te hebben gespot met den te duren koop van het huis, dat zij hem de afgeloopen week hadden opgejaagd, begon te vertellen, dat hij een bed van zeegras voor veeren verkocht had, koper met onderwicht afgeleverd aan een fabriek, waarvan zij wisten dat ze Izak’s klant was; Joede grinnikte niet stemknijpinkjes van wreed genot en de ouwe Izak zat met kleine oogjes zijn kop op en neer te schudden, en afkeuringen en verwenschingen te zeggen op die gemeenheden, door Lion als eigen slechtheden voorgesteld. Zij negeerden het dreigende loeren van Ouwe Beem naar hun verwenschte gestalten. En zelfs als een der gasten hen niet minachtend gemak een beleediging zei. antwoordden zij niet anders dan met hem kalmweg nieuw’e misdaden van den oom mee op te sommen, steeds weer als biecht van eigen laagheden voorgesteld, om zoo voorzichtig buiten den strafrechter te blijven.

..Je moesten mèt mekaar maar in éene zak ’t water in.” zei