De een zijn dood ....

taal heter in onze zaken gebruikenn, daar hehbe wij dan meèr an."

„Welzeker,” gaf De Beer dadelijk toe, om aan verderen poch te ontkomen. Maar de ouwe Izak, die nog niets gezegd had, keerde zich plots naar zijn zoon Joede, en terwijl Jette en Meijer haastig door de ramen zagen naar de weer klingelende huisdeur, snauwde hij tusschen zwaar hoesten in: „Och....! ‘t is Sjahhes....! hou je smoelen dichte over de pernoose (broodwinning) èn.... ’t kan ze tóch niks verdommen waj koopt of niet koopt, waj hebt.... dat is van mijn! van mijn! en van geen ééne anders, jullie bint maar snotneuzen allebeide !” Hij gend bij zijn laatste woorden, duwde hij weer zijn rooien zakdoekprop tegen den mond en rochelde, zwaar meestootend met hoofd en karkas, zijn groene hoed in den nek, zijn scheele oogen neer, en zonder in de zekerheid van zijn overtuiging op te zien om iemands meening te vernemen.

„Nou hoor je ’t,” spotte Meijer, „je vader is de haas en jullie bent maar kwajonges; zoo gaat ’t tegenwoordig, ze denken maar daj altijd kinderen blijft.”

Maar hij en Jette, aan wie juist tante Nette den prijs van haar hoed vertelde, zaten plotseling het hevigst van allen weggeschrokken, toen ze Naatje met Moos in het voorhuis zagen staan. Jette morste van verrassing de voor tante Nette in te schenken anisette over het sehoone tafellaken en de jongens knipten elkaar nerveus toe, in de verwachting van storende buitensporigheden. Oom De Beer trok tegen zijn vrouw de schouders op met een seinenden knik op de binnenkomenden, maar zij wenkte dadelijk terug van hou je gemak en niks laten merken. Ouwe Boem. hang voor zijn vrouw’s onrustigheid, gaf haar een zacht trapje op haar verlakte schoen, en zij zag hem onderschattend, verwijtend aan: wat daeht-ie wel, dat ze 'r fatsoen soms niet zou kunnen houwen? nogh! daar moest-ie haar goeie schoenen voor rinne-weeren. De knikken en gebaren stremden opeens, toen Moos en Naatje's zwarte veerenhoed de kamer binnen pronkten. Zij had hem gedwongen in groot ornaat te gaan, glacétjes om