De een zijn dood ....

volgen, „jullie hebben meen ’k nóg ’n perceel gekocht, niet?”

„Nee,” zei Joede, „wij wouen d’r niks van hebben, wij hadden d’r geen ambiessie voor.”

„Zoo?” zei De Beer, „en je hebt nog ’n poos aan ’t bod geweest, niet? waren jullie niet an ’t bod dan, op dat perceel an de Langedijk?”

Lion glimlachte naar zijn broer Joede. „Nee, volstrekst niet,” goochemde hij, „ja dat wil zeggen, wij hebben wel ge-bodenn, maar wij wouen niet koopenn, wij wouen maar ’n beetje leven d’r inbrengenn, ’k weet niet o’j mien begrij-penn.... ’k weet niett....”

„0 ja, ja,” glimlachte De Beer zwakjes, „ja ’k begrijpe je, ja, ’k vat je wel.”

„Wie was d’r dan an ’t bieden?” vroeg Sam.

„Een zekere.... een zeker iemantt,” zanikte Joede, met zijn eeuwighortend, achterdeurtjes-goochem. pronkerig eenvoudig temen, waarin-ie, als alle Rosensteins, aan de eind-letters der geaccentueerde woorden scheen te blijven hangen, ener-veerend-eentoonig, „een zeker iemand met dezelfde achternaam als mien faderr, die wou dat huissien ook hebben ge-liatt.... maar wij waren bang zie, hihi, wij waren bang asdat-ie "n gelukstuipje zou krijgen (hier schoot bij in een boosaar-digen grinnik) as-ie ’t al te goedkoop zou hebbenn, en daar-omme hebben we maar gezorregd dat-ie ’t niet voor niks heeft gekregen....”

„0.... je 00111e Karei?” lachte Meijer, „de bochel, niet?”

„’t Was tóch 'n kreng van 'n huissien,” zei Joede, en hij knipoogde Meijer glimlachend zijn ja toe, „niks voor onss.... maar hij heeft er ’n kleine tweehonderd gulden te veel voor be-taaltt.... ’n kleine tweehonderd guldenn.... niet te goed-koopp....”

„Och,” riep Lion’s breede mond, ook in zelfden toon en met even lang vasthouden van de geaccentueerde woorden, „wij hebben daar toch niks an, en evenwelss, as wij wat zien en 't is erreg geschikt voor ons of heel goedkoopp, dan nemen wij dat wel, maar anderss, anders dan kunnen wij ons kapi-