De een zijn dood ....

„Je hint zeker van Mokem Ollef *) meissien.”

Zij schrok er lichtjes van, toen hij sprak.

„Ja,” zei ze snel, vroeg dan achterom naar Jette, wat hij bedoelde, als had een doode of een oud meuhelding haar toegesproken. Maar hij, die enkel vijandigheid voelde in haar jeugd, had zijn ouden mageren kop alweer afgewend en scheeloogde de kamer in, zacht rochelend uit zijn stofver-vreten longen en zonder van iemand antwoord te verlangen op zijn gedachteloos, bijna in droom weggekraakte vraag. Lion, met handen op zijn knieën gedoken tegen den muur, riep een harde dorre vriendelijkheid naar ouwe Beem, die met zijn neef in gesprek was, en herhaalde: „Of-ie d’r nog zeuventig hij wol? nee zekers hè? nou,” zei-ie, ,.je hebben ook al genoeg meegemaakt in déze zeuventig....”

Ouwe Beem knikte en zei van: „Maar zat,” en zag voor zich, zonder lust met hem verder te gaan. Hij vroeg of de ouwe Rosenstein niets drinken wou. Jette antwoordde snel, dat ze het hem wel gevraagd had, maar hij had geweigerd. En Izak, met een rooien zakdoek tegen zijn mond, weerde met zijn groote hand alle verdere aandringen af: niks, niks, wou-ie hebben; en hij hoestte maar, aldoor in zijn enormen rooien zakdoek, tot Rozette zich voorzichtig langzaam had omgekeerd. om het nog pijnlijk-hoorbare, zachte gerochel niet te hoeven aanzien. Ook tante Nette's hleeke hoofd onder de voile weg, zag ernaar met moeilijk bedwongen afkeer; ze vond ook de zoons vies, gedompeld in de dufheid van hun vodden- en afval-hergen, altijd averechts-stijf en bizonder van smakeloosheid in hun kleeding, het linnengoed geen enkele keer ooit helder of gestreken.

..Je liehben dat huissien goedkoop gehad, meneer De Beer,” begon Joede naar den anderen kamerhoek over een huizenveiling van een week geleden, ,,"t was niet te duur, ’n heel knap huissien....”

„Jawel,” zei De Beer, en zijn vrouw zag nu dadelijk met ambtelijke belangstelling naar den kant der Rosenstein’s om het gesprek over den handel van haar man te kunnen i) Mokem Ollef - Amsterdam.

71