De een zijn dood ....

„Nou?” drong nu Moeder. Als eeu kloek scheen zij de gerekte koppen van haar drie groote kinderen in zoete nieuwsgierigheid vóór te gaan.

„Nóu-nóu,” redeneerde hij, „ze zijn dan natuurlijk naar me toegekomen hè?”

„Wié.... Naatje en Moos?”

„Ja, Naatje en Moos,” zong hij kalmeerend terug, „ze hebben me gefilleceteerd.... is dat dan zoo’n mirakel?”

„Adenom!” kreet Meijer.

„Nou.... en wat heb je gezegd?” vroeg Moeder.

„Nou.... wat zal "k gezegd hebben? ’k heb dankje gezegd.” „En heb u ze soms gevraagd op de receptie?” vroeg Jette. „Gevraagd?” onderzocht hij voorzichtig, „had ’k ze dan moeten vragen?”

„Voor mijn niet noodig,” ontweek Jette snel.

„Mijn m’n zorreg,” zei Sam onverschillig, toen hij z’n Vader rond zag kijken.

„Had ’k ze dan moeten vragen?” hervroeg de ouwe, met een blik naar z’n vrouw.

„Weet ’k veel.” Moeder haalde de schouders op. „Had ze wèl gevraagd, had ze niét gevraagd, vraag of ik dat moet weten.” „A‘j ze gevraagd hebt, dan is ’t goed, en a’j ze niét gevraagd hebt, is ’t oók goed,” maakte Sam af.

„Maar als ’k ze nou gevraagd had,” zei de ouwe schijnbaar boos tot Jette, „dan had ’k toch zeker de grootste spektakels met jou gekregen? is ’t soms niét waar?”

„Och, dat wéét ’k niet,” zei Jette spijtig, „as ze u gefelece-teerd hebben, en ze hebben u een hand gegeven, dan had u ze kunnen vragen oók. Ja,” zei ze in een deuntje van overtuiging naar Sam.

„’k Heb honger,” zei Sam, „geef mijn maar liever een groote moot visch. As je ze gevraagd hebt, dan zal ’t wel góed komen, en anders zal d’r een goed jaar komen.”

„Nou, goed dan, ik héb ze gevraagd,” zei de ouwe, „en kómen doen ze ook.”

„Jaaa,” vroeg Jette nóg ongeloovig, „is ’t werachtig as gód waar?”

65

5