De een zijn dood ....

schieter. Beem glimlachte en stak de hand uit.

„Nog viel joore, Jitsgok,’’ wensehte De Beer, „mije schoone jong.”

„Sjkoug, sjkoug,” dankte de Ouwe; hij wrong zich om de ééne gesloten deur het portaal in. Hij zag hem aarzelen, en hij wist wel dat 't nu komen zou, het manen om de rest van het geld dat De Beer hem twee weken terug geleend had; nog vijf en twintig gulden moest-ie hehhen.

„Je komt toch zeker strakkies wel?” noodigde hij snel om hem af te leiden, „eigelijk neem ’k hier geen fillecetaassie an, jongetje.”

„Ja, jazeker,” bedacht zich De Beer, en kleurend binnen z’n peper en zout baardlapjes, hoog hij even dichter naar Beem. „Hoor ’s even Izak, ’k heb Vrijdag die centen niet gekregen, hoor; nou ja, ’t is niks.... gekheid, maar ’k zeg ’t maar, denk je derom de volgende week?"

„Natuurlijk,” zei Beem, benauwd van de inspanning om zijn teleurstelling binnen te houden, „wat dacht je dan? van de week bij gezond ben’k hij je hoor, zonder mankee-ren....”

De B eer nikte glimlachend, ,,’t Gazzentje heeft mooi geoort hè? heeft goed ge-lajent, hè? heeft mooi gezongen.”

„Best, uitmuntend!” zei Beem, „nou, ’k ga naar huis, jonge, ’n boel drukte!”

„Ja, ajuu.”

„Ajuu,” zei de ouwe, met vertreiterde feeststemming voor de tweede maal; weèr dacht-ie aan z’n schulden: waar moest dat heen? nooit ’s ’n oogenblik rust: maar moest die hond 'm dan nou ook vragen om die vervloekte centen?.... Receptie, feest.... bléven ze dan ook maar: met hun feliciteeren en manen tegelijk....

„Ooine les!” hoorde-ie achter zich roepen.

Hij keerde zich om en glimlachte vriendelijk-verrast, om tegemoet te komen aan Moos’ schuchterheid. Naatje had hem tweemaal naar voren moeten duwen: — hij vertrapte 't, haar kastanjes uit ’t vuur te halen, zei-ie. Maar ineens hakte hij de knoop door:

62