De een zijn dood ....

Een oogenblik stonden zij, bij den stevigen druk van de dadelijk toegestoken hand in de beste zuiverheid hunner gedachten, zwijgend tegenover elkaar. In den fijnen plooi van Ouwe Beem’s blanke rimpelgezicht beefde een trilling van ontroering, en onder de gretige reiking van zijn niet groote maar krachtige hand, verkleinden zijn oogen levendig naar Joop, die in zijn naakte, eerlijke man-sterkte vóór hem stond, sjofel, met ouwe bruine demi en hoed, kragen en randen versleten. Het gezicht van zijn Vader, het wat pijnlijk geknepene van den neus en de kleine donkerbruine oogen. Onverschillig, bleek van zorgelijkheden die steeds door het denken onbewust worden vastgehouden, binnen den verwaarloosden rossig-blonden baardgroei.

„Zeg, boor ’s Joop, ik dank je hoor. maar ik neem hier geèn fillecetaasie an hoor, hier niet hoor.”

„’t Zal toch wel moeten, Vader, 'k Heb je nou gefilleci-teerd.”

„’k Doe ’t tóch niet. En de vrouw dan?”

„0, nou daar moe’k ’t meteen voor doen....”

„Lig nou niet te donderen Joop, kom nou even an, haal nou geen kunsten uit.”

„Och, Vader,” zei Joop, en hij duwde den oude zacht af, ,,’k ben d"r sekuur van, boor, dring maar niet bij mien an, ’k doe "t niet.... ’k wensch je nog vele jaren boor vader, geloof mijn maar, mije schoone (honderd jaar) in geluk en in gezondheid en in sjolem (vrede) hoor, hóór! al wat je jezellef maar wenscht....”

„Omein (het zij zoo), omein jonge,” zei de ouwe dankbaar, en vól, met toegeknepen keel, „omein, je zult d"r getuige van wezen hoor....”

„En van Griet ook....” drukte Joop nog eens.

„Omein, dank je,” schudde de ouwe verward terug, „kom je nou niet? moe’k d’r nou op vloeken? doe je ’t niet? moet je nou zóó je kop houen? verdomme moet je dan nou je moeder niet komen filliceteeren.... en de anderen, nou? en ’s mee aanzitten en ’s meelachen mèt de vrouwe? nou Joop? moet je nou geen glas wijn met mien drinken? bedenk je nou,