De een zijn dood ....

HOOFDSTUK IV

TOEN Zaterdagmorgen in Sjoel de dienst was afgeloo-pen, dubbelrumoerig door de Inzonderheid van een zeventigsten jaardag, waren Sain en Meijer, opgewonden door al bet gefeliciteer en toegeknik, en onder bet bespreken van de vele gekochte en gekregen ceremoniën,waarmee bun Vader was gevierd, maar vast vooruitgegaan. Want Vader scheen maar niet gereed te kunnen komen met het op-vouwen van z’n tallies (bidkleed), zoozeer werd hij, telkens opnieuw, aangesproken, gelukgewenscht en opgehouden. De Sjoel was langzaam leeggeloopen; het was om het onge-woon-late uur, een haastig wild toeflappen van bankkastjes en hongerig heenhollen. De jonge Rebbe stapte, in zijn ge-costumeerde meerderheid de Biemah af langs den ouden Beem heen. en zond hem, met de hand uit zijn fluweelen togamouw en met zijn gebarette hoofd, een kleinachtendvertrouwelijk gehaar toe, met de koele kleinachting van den onaangedane, naar den jarige, van: nou, nou, dat zal me wat worden en: wat hebben we een feest.... De Sjammes (helper van den voorganger) achter hem zag Beem’s verlegen en gekwetste lachen en knikte onder het heengaan buigend met gemeenzame eerbiedigheid.

Ouwe Beem, daar hij zich graag feestelijk voelde, wilde telkens den hinder van de kostbaarheid der feestviering onderdrukken, die zich steeds opdrong. Maar onderging toch steeds weer de verbittering van berekeningen, die om de hoeken van alle verheugingen kwamen grijnzen: de gazzen, de sjammes, ze behoorden elk hun fooi, allemaal dingen waar je niet dadelijk aan dacht, god, god, je kon ook geen feest vieren zonder véél geld, en waar moest ’t bij hèm vandaan komen? Eindelijk was bij dan met bet vouwen van zijn bidkleed klaar, en met de bidkleedzak onder den arm, wandelde bij kuchend naar den uitgang. Toen, plots aan den arm getrokken, zag hij om: Joop stond vóór hem, hield hem van achter snel terug en vroeg zijn hand.

„Nog veel jaren. Vader. Gefeleciteerd!”

59