De een zijn dood ....

dringen en schreeuwen, van stompen en nagelen naar ’t al-lernoodigste.

Tot in velen alles verbruut, neergetrapt en uitgemergeld lag: hun liefde, hun vriendschap, hun ingesloten vertrouwelijkheid.

Tot alle bekoring van het leven vergroefd stond, verstorven door algeheele verwaarloozing en ontkenning, over-schreeuwd door den saterlach van den gevechts-nood dag na ^tlag‘

Tot zij zich wierpen op een beetje geld met dierlijke drift, er alles in zich voor verduwden, alles om zich vertrapten. En zelfs het allerliefste van oprechte traditie niet meer in hen levend was, dat wat het langst nog bewaard wordt, naief en innig, zachtjes vertroeteld, hartstochtelijk beschermd, als de jaloersche beveiliging van een oud lief geworden lichaam; en dat hij den geur van frisscher leven zelfs angstig, en weifelend, en smart’lijk nog maar wordt losgelaten.

En die traditie tot niet meer dan een schaduw van vormen geslonken was, verwaarloosd om een nietig voordeel, en dag na dag uit liefdelooze gemakzucht afgebrokkeld.

Zóó was hun het leven, zonder edeler gloed van hooggestein-den hartstocht, zonder dieper botsing van de worsteling der gevoelens geworden, zonder blijdschap of weemoed om zon en regen van het bestaan.

Zóó — als één lange heete zomermiddag, wanneer de zonne-schroeiing alle dingen ontzielt, de kleuren tot matheid laait, de wisselingen neêrzengt tot egaal-overvlamde gelijkenis, de wereld in klanklooze dofheid versmelt, tot ze geeuwend neerligt in vale bezwijming.

Als alle dingen dood zijn, hatelijk verkoperd: de zware bloemen heven niet meer op hun stengels; het gras is bleek, de aarde pulvert, gemergeld tot dorstige droogte. Staag branden de hoornen in een vuur dat neerstort als een kwelling; in de pijn van de zon verschroeien de malsche kruinen. De avond lijkt ver, niet anders dan vér. niet hevig verlangd, niet angstig verwenscht: zoo leefden zij, heet van krachten, van

55