De een zijn dood ....

inschakeling loos. Bij elkander, onvervreemdbaar; vol liefde-vermogen, en bitter verdeeld.

Hij zou een vrouw nemen, om rustig te kunnen leven en om Moeder en gekke Jette niet naar de oogen te boeven kijken. En om centen te krijgen.

Zóó stonden de zaken: als ’t een jaar zoo doorging waren ze ’n eind op weg om er onder te zitten; ’t was groot liouen voor de anderen, maar als-ie rekende, was er ’n paar duizendjes schuld. Met ’n vrouw die ’n paar lappies meebracht, kon-ie zich feliciteeren. Dikwijls had-ie geschreven op advertenties in ’t Joodsche weekblaadje, maar altijd was ’t misgegaan. En enkele maanden geleden was neef Moos getrouwd; ze hadden hem de oogen uitgestoken met de pracht van hun gassene. Een vrouw had-ie gekregen met twaalf duizend gulden. Hij kon de hoeren tegenwoordig aftellen op z'n vingers, waar-ie geen stuk vee meer krijgen kon, dan met centen op tafel; Moos’ vrouw droeg japonnen van tientjes en hoeden als ’n rijke mans’ vrouw. Om te harsten was ’t als je op Zaterdagavond hun vollen winkel voorbijging, terwijl zij wel gesloten konden houden.

En Joop? Joop aan d’overkant? wist zich gewoon geen raad; zij wisten het toch. Zat er in tot over de ooren. En met twee kinderen, waar drie stuiver kosten op waren. Stond ’m óók te wachten as-ie ’n vrouw nam. Waarom kon-ie geen moppen krijgen en die hond van ’n Moos wel? Oók ’n rotslepel, die nooit ’n mes goed in z’n pooten had kunnen houen. Kreeg ’n vrouw met dik geld en die ’n manjefieke handelsvrouw was. Toch zou-ie ’t weer probeeren; d’r was toch geen andere manier. Was Naatje ook geen kalle uit de krant? Enkele keeren al had-ie vergeefs geschreven, ’t was een ellende geweest, een ergerende beleediging van onzichtbarcn, die ’m niet wilden: dat tuig wou zeker voor tien lappies van duizend nog een graaf hebben ook.

Moos’ bruiloft had hem zoo belust gemaakt op koetsen en bloemen en op een vrouw naast hem in bruidscostuum. Die kleine plechtigheden hadden hem gehypnotiseerd: dat ko-