De een zijn dood ....

ik ’eb geen zin om naar mijn nest te gaan as jullie komman-deeren.”

„Blaas maar uit, Miene.”

Vrouw Bart zag weifelend van Sam naar Jette.

„Blaas maar uit,” zei Jette zacht-dringend.

Toen blies ze, in de uitstervende kamer, de beide Sjabbes-lampen uit op den schoorsteenmantel: zij tilde baar lijf naar de hooge glasopeningen, en met rossig-begloeide bollende wangen spoog zij de lichtvreugde weg in het neerslaande zwart. Dadelijk naar de tafel, draaiden de handen de beide gaslampen dicht: de vlammen floepten neer als wegkrimpend in de stangen. Verlaten gedempt klingelde de winkelbel door liet huis toen Jette sloot. Sam hoorde bet slieren van haar toffels en het waaien van haar rokken de treden langs. Voor het raam, in het nu volkomen doode kamerzwart, waarin alleen, tegen de goediger grijzing van ’t raam, het tafelwit een breede kloof blank spookte en waar de pendule-tiktak zich loomwee op wiegde, bleef hij zitten trampelen van spijtigheid.

Hij moest naar bed, er was niets aan te doen. Het was het sluiten van den dag, en als een kind, werd hem slechts de keus gelaten tusschen de duistere kamer en het bed.

Morgen zou het opnieuw’ zoo zijn.

Hij wou wel de deur uitloopen, maar hij wist niet waarheen.... Want het huis en de stad en de heele wereld schenen een knelling, die hem als doodkneep, die zijn machteloos tegenstribbelende levensdrift tot een benauwenis drong, oneindig en onzegbaar.... Tot een benauwenis, die hij niet begreep, maar die hij alleen voelde als een klemmend verlangen naar verandering: verandering!

Met een plotseling giftigen uitval tegen die sarrend-afmat-tende bevangenis, liep hij stampend de kamer door. Hij smakte de deur in het slot en rommelde rumoerig, vol protest, alsof hij zich met moeite de trap opwerkte, naar hoven, naar den nacht die met zijn dag-afsluiting het leven doelloos scheen te maken.

* * *

53