De een zijn dood ....

oprukje uit haar rust, gaf zc een duw naar de heide neergebogen lijven om Vader en Moeder te wekken, die met slaap-oogen opschrokken.

„Vader, Moeder! moe’j niet naar bed gaan? de gojje komt daar dadelijk!”

„Watte?” lachte Vader, terwijl hij het hoofd opwipte met van de armknelling roodgegroefde bovenwangen, „laat maar komen, kan ze me naar bed toe brengen.”

,,’k Zal ’t zeggen,” lachte Jette terug, blij-vriendelijk met Vaders pretje. „Moeder, u ook, kom ’t is haast kwart over tien; daar is de gojje om ’t licht uit te doen, nou!”

Bei stonden ze op. „In godsname,” zei Vader en waggelde, smakkend van den wrang-warmen slaap-sniaak, de oogen gesloten tegen ’t lichtwit, naar de keuken, om de plaats over te gaan naar hun slaapkamer.

„Wacht nou even tot ze ’t lampje op heeft gestoken!”

„Ga je gang maar, ogod, hèe!”, kreunde Ouwe Beem van de ledenverwringing.

Vrouw Bart was binnengekomen, had goeienavond gezegd en van Jette een handvol nootjes met een sinaasappel in haar rokzak laten glijden. Al had ze vandaag ruzie als nooit zien dansen door de straat, waarin ze zich achter in het huis, van tijd tot tijd voorzichtig een eindje naar voren schuifelend, verkneukeld had, tóch had ze den avond in haar onopgeruimd vertrek, met haar spraakloozen kerel, ellendig verbracht, tot ze blij was, tegen tienen rond te kunnen gaan om in haar jodenhuizen de lichten te dooven. Achter, in de bijna naakte onbewoonde kamer, waar Vader en Moeder’s bedstee was, ontstak ze een oliepitje, en Moeder, wel te rusten fluisterend, strompelde Vader na de keuken in, en sloot de deur.

„Ga jij niet naar bed?” vroeg Jette verwonderd naar Sam. „Laat mij nog even zitten,” zei hij kregel.

„Nou, ze moet et licht toch uitmaken?”

„Kan ze doèn....”

„Wi’j dan in donker blijven zitten?”

„Loop naar de verdommenis.... laat ’t licht maar uitmaken,

52