De een zijn dood ....

den wrevel. Dan ook: de komende Zaterdag lag niet vóór hen zoo blij en om te kneuteren weelderig als bij bet nieuwe Sjabbeslicht de eerste Sjabbesuren. De Zaterdag stond er zoo heel anders, weer kouder, grijzer, met alleen, héél vroeg, in den inorgensjoeltijd nog, het heelemaal ervan kunnen nemen; tot twaalf, één uur, na koffiedrinken, nog heerlijk het afgesloten-lichte, feestruime, zorgelooze; maar dan, na mid-dag-sjoel en tegen schemer vooral, o, de dag zoo zwart-naakt afhellend in de afgrijselijke donkerheid van den killen Zaterdagavond, die huiveringen verspreidend aan kwam hollen, rukkend en hortend aan de rustkleeren, snauwend en grommend en rumoerend door de vertrekken, het heele huis ver-kalend en ontgeurend, en die voor de verdubbelde lichten in de kamer dom en wreed de spokig-naakte schaduwdan-sende vlindervlammen wisselde in den rommeligen winkel. Na het vele spreken over den maaltijd, volgden, telkens door Vader opzettelijk afgebroken, verheerlijkende uitweidingen over het feest van zijn naderenden zeventigsten verjaardag, en weer keuringen van de kleine lekkernijen hij de thee. Daarna begon Jette Moeder voor te lezen. Zij stamelde vele Fransche namen van den Volksbladroman in stukken, en ze moest voortdurend personen en verhoudingen verklaren, en de vorige vervolgen in herinnering brengen, omdat Moeder altijd in de war raakte met al die graven, baronnen en hun dames. Weldra, met veel dankbaarheid van oja's, herleefde ze weer de dooreenwirrelende gebeurtenissen, schudde het hoofd bij het vermelden van de slachtoffers, vervloekte de moordenaars en de onteerders, en glimlachte lieve knikjes naar de redders; heet-gebogen zat ze te luisteren en slurpte de schroeiende sensatie der heftigheden, af en toe de oogen gesloten tegen de verwarring der dooreenkolkende, wegglis-sende figuren. Dan ontschoot haar de helderheid van den verhaalgang weer, en bij een nieuw hoofdstuk pinkte zij soms met heftig-uitschietend vingergebaar Jette plotseling in de rede, terwijl zij naar den graaf zag in haar verbeelding: — o god ja, dat was die mamzerbennenidde (schurk), kwam die nou toch nog weer terug?