De een zijn dood ....

HOOFDSTUK III

SABBATH kwam aan.

Door den verstilden winkel, over het zachte geel van de lange ritselmatten, achter het koele schaduwzwart van de neergelaten gordijnen, in het blanke gesprei van de schoone servetten — door heel het verfeestelijkte huis, tee-der verschoond, zacht behangen met doeken en riet, door heel het verschaduwde, geurende huis kwam Sabbath nu aan, rustig en blij en weldadig en temperend.

Alle wreedheid van de werkweek was stil gaan liggen in het voorhuis; de dingen stonden geluidloos onberoerd, fluisterend weggedoken in feestrust. De deur stond zoo stil, zoo goêlijk verdonkerd nu, niet door vreemden te openen met rustrafelend schelgerinkel; gordijnen en luiken posteerden zich kalmelijk-trouw voor den harden inkijk van buiten.

Het was alles nu mooier geworden, onbewogener, stilblij: de harde winkehneubels en uitstalplanken overfrischt en toegedekt met het heerlijk geplooi van het servetschoon, de naakte vloer vergezelligd met het geel van de heldere matten, al het weekrumoer weggevloden, tot een feestwijde ruimte ruischte in den winkel, open en blank. Meijer en Sam hadden een ouwe stoel naar het voorhuis gedragen en stonden, bij beurten schuierend en insmerend, hun schoenen te poetsen: achter ruimde Miene de laatste wanorde van de keuken op.

Maar binnen was Jette al begonnen het licht op te steken: in de stille kamer had eerst het zacht piepende rengelen geseind van het neertrekken van den gasarm, en achter de neergelaten gordijnen heen, waren, binnen het matglas van de ballons, de lichten bloeiend opengesprongen, wit-geel en vreemd overvloedig in den nog zwakken opstand van den dag. Dan liep Jette naar den schoorsteenmantel, en aan weerszijden van de pendulestolp in den spiegel, zetten zich de beide Sjabbeslichten open, die vriendelijk en warmblij de lichtvolte aanstemden: en saam, goudstoeiend, brutaal,

44