De een zijn dood ....

„Is ’t nou uit of niet.... godverdomme nog ies toe!” donderde hij nu tegen Jette. Hij greep haar bij den arm, en trok haar als een ondeugend kind naar zich toe. „Verdomde meid, ga naar binnen, "k wil "t gedonder niet langer hebben! Jij ook Sam, allo! ’k wacht op je om naar Sjoel te gaan!”

„Nah! Mozes moet toch na de Snoge!” speelde vlak vóór Sam, een jongen, „wat laat-je an Moses nou whachten!” „Jah!” riep een ander, „je hooren toch fherdomme wel, as-dat-ie naar de Shieneghooge mot, ghoddelooze fhent, maak dan fhoort!”

Allen zagen den anderen kant uit.

„Ga jij oök naar binnen!” zei Vader tot Naatje. Vrouw Za-doks, die hij oprecht weigerde mee te tellen, zweeg hij dood om haar beschaamd te maken. „Ga naar huis, dan hen je een knappe vrouw, versta je? maar dan moet je niet blijven staan.... dat past an geen knappe vrouw!”

„Dat moet u an u dochter dan ook is vertelle,” klaagde ze met den wijsvinger aan, daar zij hem niet durfde afsnauwen en dus snel haar venijnigen toon tot verdedigend verwijt neerdrukte, en den sarlach wegtrok van haar mond, „aan u vrouw mot u dat dan oök is vertelle, wat ’n knappe vrouw is.”

„Daar zullen we later over spreken.... daar zeg ’k niks van....” maakte de ouwe Beem af, toen-ie zag dat ze alle vier weer wat zouden gaan zeggen, „hou je stille Jette, ’k wil niks meer hooren, ga naar binnen! en ga jij.... oök naar binnen,” zei hij tot Naatje, „en nou is ’t uit.... ik groet je wèl hoor!....” Tussehen Jette en Sam ging-ie inderdaad naar binnen, en sloot het hekje: de deur klingelde toe.

Onder de overgebleven kijkers zwol een hoeraatje aan, dat eindigde in een paar pijltjes van scheldwoorden. Het joeg nu ook Naatje en vrouw Zadoks naar huis.

Voor de stoep van de Beems hieven nog jongens staan schreeuwen, die gestalten zochten in het geheimzinnige Jodenhuis.

,„Nah, Mozes, kliom d’r nog ’s uit!”

„Nah, Dhavid heeft de fhreede gesthicht!”