De een zijn dood ....

„Za'k 'm maar op stal brengen Sam?” vroeg Bart, die zich verveelde bij den geminachten twist tusschen twee meesters, en bij de jongens die hem en het heest niet met rust lieten. „Breng ’m maar achteromme,” zei Sam, „Meijer zal je wel open maken.”

„En tóch geven je smerige streken niet,” knoopte Jette weer aan, „da’s niks as de kif, tóch doe je ons niks, al plak je nog zulleke groote papieren op je Stinkraam.’

„Oggenebhisch (och arme),” treiterde Naatje, „as je dat nou meent hoor, nee, dat stukkie droog roggebrood magge jullie wel houe hoor. Wat jullie verdiene, dat blijft bij ons nog wel op de randjes van de horde legge, nebbiesch, zóóveel verdien je d’r niet an, dat weet ’k toch wel?”

Vrouw Zadoks stond met handen over de schort te lach-schudden om het fijne gesar. „Nou jaa,” fleemde ze tegen Naatje, „jij hebt ook gelijk, laat de menschen nebbiesch hun stukkie brood, ze zijn toch al ver genoeg.”

„Jij komt verder!” schreeuwde plotseling Jette langs Sam heen, die even geschrokken, haar terug wou houden, „jij komt verder serpent, weet je waar jij nog komt?”

„’k Ben toch al verder geweest as jij,” onderbrak haar vrouw Zadoks, doelend op haar huwelijksgang.... „zoover heb jij ’t toch nog niet kunnen brengen.”

„En jij komt nog veel verder,” laaide Jette op, smartelijk begrijpend, „in ’t ziekenhuis kom je, voor al wat jouw tong vergiftigt; daar zul je nog ’t gebrande lijen voor moeten krijgen, daar zal God je aardig voor straffen!”

„Och, laat ze zich toch ziek leggen!” wond nu ook Sam zich op, „laat ze zóó ziek leggen, laat ze zóó de koue koors krijgen!”

„Bah! an ’n vrouw!” riep Naatje, en spoog op den grond voor hem, „wat ’n minne kerel!”

„Wat ’n vrouwen dan ook,” zei Sam, en spuugde tweemaal, „dar! daar liggen jullie allebeide!”

Maar de hel van de deur rinkelde, kortheftig, met zeurige naklingeltjes, en Vader, in kalme, onweerstaanbare woede-kracht, kwam naar buiten geloopen.

41