De een zijn dood ....

niet uit elkaar te houden gestook van zóóveel juffrouwen, zag hij even met gerekten hals om naar Naatje en vrouw Zadoks, die luider te giechelen stonden. Was die d’r ook weer bij •—- die mankeerde ook nergens. Slaperig-ongeïnte-resseerd draaide hij het hoofd om naar het streelen van zijn hand langs het vachtige voorhoofd van de koe.

Vrouw Zadoks en Naatje stonden sar-lachend te wijzen naar het heest, om Sam te doen omzien. Maar Jette, die zich nu opeens als wijsselijk kalmeerde, ried hem ze te laten. „Wees toch zoo narresch niet!” berispte ze, „om dat tuig nog antwoord te geven.” De vrouwen, luider, met lachjoedeltjes van pret, schaterden het uit; beide handen sloegen zij tegen de dijen. Naatje schoot in een nieuwen lach, aanstellerig met de hand voor den mond, alsof het waarlijk te grappig was om er bij te blijven zwijgen, toen vrouw Zadoks riep, dat Bart met de koe fluisterde over de centen, die de boer ervoor kreeg.

„Of die-ie d’r niét voor krijgt,” zette Naatje door, om Sam nu uit te dagen.

„Daar zullen jullie samen met je mannen veertien dagen van moeten éten!” schoot Jette opnieuw uit, „van wat de hoer an óns te kort komt!”

„Niet zoo weinig,” verzekerde Naatje.

„Tóch hè? fijn hè? lekker!” sarde Jette met toegeknepen mond en oogen, „tóch.... tóch koopen we koeien hè.... hè? en tóch betalen we ze.... al barsten jullie nou zóó uit mekaar.... al krijgen jullie nou zóó allemaal de kouwe koors van de afgunst.... lekker hè? fijn hè? toch!”

„Nah! Mozes! harst dan allemaale!” riep een jongen en liep met de handen in zijn broekzakken weg. Hij liet een zacht gegrinnik achter.

„En azze we ze nou niet betalen?” gebaarde Sam kalm, dichterbij komend, „dan krijgen we ze toch nóg.... nou hebben we al — laa’s even zien? la ies zien? ja.... nou hebben we al twintigduizend gulden schuld onder de boeren.... ja, dat zal wel zoowat uitkoom’n, nou en tóch vanmiddag nog ’n koe naar huis gebracht.”