De een zijn dood ....

’n stuk treiter is ’n stuk treiter!’’

„Hou je maar stille,” ried vrouw Davids, die met manufacturen liep en nog wel ’s wat verkocht bij de Beem’s, „want geloof mijn, ze kunnen alles hooren en dan heb je de poppen an ’t dansen.” Voorzichtig, om Jette niet te doen zien, dat ze ’t over baar had, zag ze onder bet spreken voor zich, bang dat ze haar Zondag de deur zou wijzen.

Dat zag vrouw Zadoks. „God,” zei ze, „je hoeft je niet zoo zoet te houen? nogli! doe maar niet net, of je ’t niet over haar hebt. Dan zal je niet dat hallef el katoen an ze verkoo-pen. Zal je tóch soep hebben de andere week; voor vanavend heb je toch al in huis, narrente?”

„En wat fijn,” pochte vrouw Davids poovertjes; „’k heb bee-nen van de hals, als ‘k daar soep van kook, dan heb ’k goed.” „Nee,” nikte vrouw Zadoks vies, „ik mag geen hals, ik kan 't niet beliepen, god zal ’t mien voor geen zonde anrekenen, maar ’k houe d’r niet van.... mien man heb gisteren van de mart twee kippen meegebracht,” sarde ze, „nou ze waren niet goedkoop gister, maar afijn, ik zegge maar, wat geeft dat nou? zal je Vrijdagavend twee dubbeltjes meer kosten, is ook net alles wat men heeft van de heele weeke.”

„Ik hou wel van een kippeboutje,” zei vrouw Davids geplaagd, „maar och, mien man houdt er nou eenmaal niet van, en om dan twee soorten te kooken, hè, dat geeft zoo’n rompslomp in huis.”

„Nou ja,” kwam Naatje verstandig tusschenbeide, „wie d’r niet van houdt, die houdt ’r niet van, allemaal naar ieder z’n zin, ’n kopzorreg, we hebbe goddank allemaal ons broodje, de éen ’n beetje minder as de andere, nou, as me maar ’n ander niet naar de ooge het te kijke.... god zal beware!” „Daarom,” hipte vrouw Zadoks weer bij, „an haarlui zu’j je werachtig niet zat eten, je hoeft mijn niet te vragen, as mijn man nóg-ies voor die ééne keer ’n paar schoenen an ze verkoopt, dan scheuren ze ’m de laatste halleve cent van zijn pietsie verdienste.... goddank en godlof as me ze niet noodig heeft hoor.... Van de ouwe man zeg ik niks, maar de anderen....”

38