De een zijn dood ....

mande met lekkers meegenomen naar huis toe, da’s bij God waar hoor.... en daar waren zóóveel menschen bij.... daar was meneer Kan, meneer Kan, de dominee za’k maar zeggen, en daar is geweest meneer Davidson de makelaar en daar was mevrouw de Beer, en ik weet veel, allemaal nette lui, wat je noemen kunt nette lui, menschen waar je mee voor de dag kunt komen niet? hier, Meijer heeft nog van hierover de mand voor der weggehaald, is ’t niet waar Meijer? Zoo waren we toen, zoo krankzinnig bennen we toen geweèst voor dat dier; dat praat nog van vreten. Ja hoe komt men zich als fatsoenlijk mensch met zoo iemand af te geven?”

„Nou, nou,” hoofdschudde Meijer koud-vies, „wat heb ’k ’n fijne mischpooge.”

„Jaa,” neeg Miene na, den tip van ’r schort nu in ’r hand, „zoo eentien is dat, is geen woord leugens bij hoor, omdat je nou zeggen van wat je alzoo verdragen moeten. Ik moet van die luigees wat opvreten hoor....”

„Da’s met recht,” zei Meijer toen hij naar buiten keek, „a’je over de Sooten (Satan) spreekt, trap je ’m op z’n staart, daar gaat ze werachtig aan de overkante hij de koekiesbak-ker in.”

„Wie.... Naatje?” vroeg Jette geschrokken, „ja.... werachtig, daar hèj ’r, och god ogod ik kan ’r niét zién.... ik walg kom-pleèt van ’r hè.... ’k heb altoos ’n hekel an ’r gehad, zóo toe ze voor de eerste keer hier kwam toe dacht "k, die heeft wat in ’r oogen, dat moet d’r uit.”

„Ze moet zekers booles halen voor Sjabbes,” probeerde Meijer te spotten.

„Ja, booles, booles!” zei Jette bitter, „ja, ze haalt booles, ogh! as ze stikt in de rièksdaalders dan gunt ze zich nóg geen goeie boter op ’t brood, maar geen frotte inraisserin! ze verrekt toch ommers voor ’n halleve cent? ja — as ’t van ’n ander afgaat, ja, dan lust de juffrouw wel, dan vreet ze zich wel 'n barsting! Kijk daar ‘s, wat ’n houding! daar is mevrouw de kwaadspreekster. Bah!”

Zenuwachtig deê ze ’t hekje los, langzaam, als om maar even