De een zijn dood ....

bogen en glanzigheid in haar waterig grijze oogen, begluurde Miene bun kittelend plezier. Toen zette ze zacht den emmer neer en kwam voorzichtig naar Jette geloopen, stil slof-klompend door den winkel alsof zij door de besprokene mogelijk beloerd werd.

„Ze kijkt naar je handen!” stiet ze Jette tegen den arm, „maar da’s nog zoo erg niet.... maar ze kijkt naar je mond! je happien eten dat gunt ze je niet! of ik mag lijen hoor da'k niet gezond meer thuis kome: van de weeke toen was hij uit, en we zaten sament in de keuken te eten, omdat ze niet expres binnen wou dekken, nou da’s nou niks, dat kan mien nou geen mieter schelen zie, want der is toch altijden werk genoegt, nou maar mensche ik kan je bezweren, alsdat ze mien naar de mond hef gekeken nèt zoolange als dat ik voor der gezeten hebbe, en op ’t laatste, ja da’s waar hoor, op ’t laatste kon ze ’t niet meer uithouwen, nee, toe zegt ze: jij kan gezond eten, zeg ze, och mensche ik had ’r graag mien hord in ’r snoet gegooid. — Ja,” zei ze verhit hij Jette’s verbaasde tonggcklak, „zoó is diè, ze kon niet velen, da’k mien bekomst at.”

„Ik vinde ’t vuil en smerig en gemeen en laag,” zei Meijer, meesmuilend met de vrouwen.

„Hoe is ’t godsmogelijk,” schudde Jette met opnieuw van verwondering de hand aan haar wang, „hoe is ’t godsmen-schelijk mogelijk! bah, ’k zou m’n toch m’n oogen uit mien hoofd schamen, heef ze dat gezegd hè?”

„Ja.” vulde Miene haastig versch aan, weer dichtbij schuifelend, „en nou vertel ’k nog alles niet, wat ze gezegd heb, want dan zeg je heelemaal da’s ’n loeder, want ze weet ’t allemaa-len zoo valsch te zeggen mensche, alsof ze van god geen kwaad weet.”

„Nou wat dan? zeg-ies op?” drong Jette, toen ze voelde dat ’t iets tegen hen moest zijn, „nee werachtig je moet ’t zeggen anders be-j niét eerlijk. Zeker van ons niet? nou ze kan voor mijn part stikken.”

„Ja, moe’j begrijpen,” lei Miene fijntjes uit, en ze zag Jette van terzij daarbij aan om die zoo rustig te overrompelen,

25