De een zijn dood ....

boender in neer had gegooid, en ze monsterde nog eens ge-noegelijk stil den opdrogenden winkel, die nu met glimplek-jes als vliesjes hier en daar rullig saamtrekkend, luchtig blank lag en wijd, ontruimd voor de naderende sjabbesfeestelijkheid. De banken, de tafel en het kleine blok, onder het dweilen verzet, stonden weer, ’s middags al schoonge-krabd en gelapt, rustig tegen den muur geduwd, en Meijer, die thuis kwam, begon ook het laatste vet van het raam weg te hangen naar de achtergang.

„Zeg Miene, vraag an Moeder om schoone servetten.”

„Ze slaapt,” zei Miene, terwijl zij door het raam keek naar Moeder die met handen gekruist in den schoot, eindelijk was ingeslapen, den bril laag op den neus, den mond vooruitgezakt, zoodat nu eindelijk Ouwe Beem het rustige voortlezen werd gelaten.

„Dan moewwe maar eerst de matten leggen — hè god, Moeder moet ook zoo noodig de sleutels bewaren,” klaagde Jette zich schurkend, „eer ik mien neus snuit in de servetten.” Maar Meijer wou de matten niet halen; hij zei, dat ze voor hèm toch oók de koeien niet gingen halen, en nadat Jette hem had uitgelachen, zei ze sentimenteel-verwijtend, dat ie zeker nèt zoo wou worden als die lui van de overzij, die z’n moeder in ’t graf hielpen. En Miene had maar geen vloèr van ze gehad vandaag!

„Och,” zei Miene, lief-afwerend, „u hen kenderachtig, a’k overal zoo weinig te hooren kreege as’ hier, nou.... ’k moet wel ies wat anders hooren, daar valt wel ies een ander woordje voor. De menschen bennen allemaal zoo goed en zoo vriendelijk niet as ze der wel uitzien....”

Gewichtig neigend, met een gebaar van het nu voor goed te hebben meegedeeld, liep ze enkele passen terug, en nikte nog eens naar Jette en Meijer heide, die luisterden met gelukkigen glimlach.

„An jou ook?” vroeg Jette verder, zacht-intiem hoofdschuddend in verwondering. En naar Meijer: „hoor je nou wel hoe ’n kreng of ze is?”

De emmer in de hand, met het bovenlichaam vooroverge-