De een zijn dood ....

gen de gretige greep naar de vertrouwelijkheid, zei ze, met inspanning tot kalmte, alsof dat scliaamterood maar kleur was van het halsrekkend opkijken: „Ja, vanzellef, ik kóme d’r wel heè.... maar.... maar nee, hoor, ik kome d’r toch niet graag.... o, nee.... daarginter za k nog niet zeggen, maar bij Moos zien vrouwe.... nee, och juffer da’s toch zoo’n krenge hè.... neè dat gelooven je niet.”

Het heele voorhuis had ze frisch van gliinnat vóór zich gelaten: met dweildoek en hoender in de van het lijf gestrekte handen overzag ze het nieuwe schoongeworden vierkant, zuchtend van lekkeren werkpret. De emmer had ze teruggezet, steeds verschoven van haan tot baan, nu naar de schemerende gang, en naast den blikken zeepbak en het zand-trommeltje wierp ze den hoender neer. Toen, opeens, vergeten weer den klap van zooeven, met den half uitgewrongen dweillap tusschen de gezwollen werkrooie knuisten, kwam ze, als om een geheim te vertellen, met vooruitnijgend bovenlijf naar Jette klepperen:

„Ze gunt geen sterveling ’t brood niét in de mond, die daarginter.”

„Nee hè?” vroeg Jette verheugd toestemmend, licht krabbelend in haar losse haar, „dat ’eb ik oók al gezegd, ik zeg vanmorren nog tegen m’n moeder, ik zeg ze gunt je ’t licht in je oogen niet. Want aj nou ’s ziet, met die meid van Grietje, die heeft ze ’r toch gewoon ófgehaald, nou wat is dat nou, om iemand de meid van zijn huis weg te huren, wat zeg jij nou Miene.”

„Och god mensche,” kreunde vrouw Bart, teruggeloopen en bezig den drempel droog te wrijven, „daar is zooveul kwaad an, ze kan geen twee inenschen hier in de winkel zien, of ze krijgt d’r ’n kiènd van, ja, de’s effetief waar hoor.”

„’k Geloove ’t,” besliste Jette, „werachtig ik geloove ’t. Zeg Miene, wat was de boel smerig vandage hè? ’k zegge straks tegen m'n broer Meijer, ’k zeg die Miene krijgt vanavond om zeven uur de grond nog niet schoon.”

„’k "Eb ’t wel es smeriger gehad,” oordeelde Miene slim-bescheiden, met de emmer in de hand, waar ze nu dweil en

23