De een zijn dood ....

HOOFDSTUK II

DOOR de ramen heen, had Jette enkele woorden van Moeder zich hooren opwringen, en het doordreunen van Vader’s saamgolvenden betoog-galm, kwellend-onverstaanbaar. Ze had niet naar binnen durven loopen, hang dat Vader, die haar ziekelijke nieuwsgierigheid kende, haar dadelijk met zijn kalmte-meerderheid weer weg zou dringen. Telkens, dicht bij de kamer, achter den ganghoek schuil, had ze zich voorovergebogen naar het raam, om toch gretig de stukrafelende woordentwist te bestudeeren. En toen ze eindelijk door nu en dan een woord en een naam te hebben verstaan, wist, dat ze de vijandschap behandelden van de familie aan de andere straatzij, liep ze naar vrouw Bart, die de eenige in huis was nu, met wie ze het bespreken kon. Miene die al wachtte dat zij beginnen zou, werd dadelijk licht doorbeefd van nog neer te dwingen golfjes heerlijk-zinnelijk meeleven, van zenuwachtige vreugde om de straks langzaam uit te schrijnen hatelijkheden tegen haar klanten. „Ze maken zich aardig bemind,” klaagde Jette, met een toontje en een mondje dat af en toe tegenover een stukje personeel werd ingezet, „met dat vuile geroddel, hoe kan iemand zooveel praatjes uitstrooien? Ik kan me dat niet begrijpen.”

„An zoo’n oud mensche,” zong Miene, opkijkend van den grond, waar ze geknield zat, om met stille handen even in aandacht te zeggen: „nee, ik kan mien veel begrijpen, maar dat iemand an ’n mensche van zeventig jaar zoo geregeld-door belasteren kan, dat kan ik toch werachtig niet op.” „Wanneer werk je d’r altijd?” vroeg Jette, om het huishouden van de gehate Naatje als gespreks-onderwerp in te leiden, „op Dinsdag niet?”

Maar door dat plots beroeren van haar dienstbaarheid voelde zich Miene gehinderd.Leek ’t niet of Jette ’t er om deê,om ’r te laten hooren, dat ze toch wel hij ze kwam, hij rechts wel en hij links wel, al vertelde ze nóg zooveel? En nu even rood geworden, wèg het sterk-hrutale van haar doen, neergesla-

22