De een zijn dood ....

gen.... Dan, eindelijk, verrafelde ze opeens alle noodzakelijke deftigheid van de nog „officieuze” verloving van haar dochter en zei, als kalm-weg, met ingehouden gretigheid: „Onze Rozette zal óók wel gauw an de beurt zijn....”

„Zoo?” vroeg Moeder, „meen je ’t? Rozetje? met wie dan?” „Met Kan,” zei ze, bevend en kleurend van trots.

„0.... met Kan....” genoot Moeder van het nieuwtje, terwijl ze Nette Kippekontje, die het toch maar zoover gebracht had, bewonderde. „Nou, nou.... en wanneer komt dat dan in orde....?”

Tante Nette opende de weer opeengenepen lippen en zei, nog als in gewoontjes meedeelen en starend:

„Denkelijk met Paasch.... och, ze weet zélf nog niet wat ze wil, ’t is ’n rare meid, maar hij wil graag.... M'n dóchter,” lei ze uit naar juffrouw Wolff.

Onder het zwijgen daarop voelde ze zich bitter spijtig: nou had ze alles verteld en als er ’s niks van kwam.... als ze ’m niet hebben wou....

Vrouw Bart zag om de kamerdeur; zij loerde met gretige oogen naar de zij-omhangen bruid, die nu gesluierd werd.

„’k Ga maar héene juffer,” zei ze, „hé’j nog wat te zeg-„Niks,” zei Moeder, „gaaj naar de zaal. ja hè? is juffrouw Jacobs d'r al, Miene?”

„Ze is al druk an ’t stoven hoor,” lachte vrouw Bart genoege-lijkjes.... „nou.... goeiemorgen dames.” Met een groot pak nog vergeten tafelgerei ging ze heen.

Het kleeden van de bruid, heftig-luidruchtig en met zenuwachtig rondrappen der handen van naaister en zusters, was eindelijk gebeurd; de vrouwen keken nog eens langs en rondom, zuchtten en keurden goed, wierpen nieuwe overwegingen op en gaven eindelijk toe. Zij fleemden nu en zongen met ontroerde kelen dat ’t chiek was. Dan, vreemd plechtig, met verwarde bewegingen, gingen Meijer en Moos naar buiten. Zij lieten, langzaam ordenend, de koetsen voorkomen, de bruidskoets achter, om het bruidspaar niet buiten op de anderen te doen wachten.

249