De een zijn dood ....

liteitt.... of moe’j soms wat anderss.... zeg mijn maar wa’j zoekt meneer....”

De rechercheur had al tersluiks, met een scherenden blik, naar den naasten stal, Joop's goed, gekeken, zoodat Joop, dichtbij Lion Rosenstein, aan het eind van zijn eigen plaats, luisterend was blijven staan.

„Nee,” zei de klant, „dat zoek ik niet.... ik zal je maar vertellen, da’k niks van je koopen wil.... ik ben van de politie.” Zijn jas had hij losgemaakt en toonde Lion onder zijn vest het gevreesde penning-insigne. Joop had het gezien en om de trilling die door zijn beenen schokte, draaide hij zich naar den anderen kant, om door heen en weer te loopen niet zijn schrikkelijke beangstiging te toonen en de vaalbleekheid, die hij voelde strammen over zijn gezicht. Hij liep langzaam heen en weer met de handen in zijn zakken, maar hij moest telkens zijn mond openen om adem te kunnen halen, zoo zat zijn keel verstikt van plotseling opnieuw en nu verschrik-kend-heftiger angst. Hierbij was het nadenken onmogelijk geworden over dat zoo opeens, hoewel dan achter een schemerig gaas van bewogenheid verwacht, toch nog duizelingwekkend gekomen ongeluk vlak vóór hem. Hij bekortte zijn drentel en bleef, daar hij toch wilde hooren wat er gesproken werd, dichtbij hen heiden, in het gevoel van zich te moeten toonen als een nieuwsgierige, en om met welke ongewoonheid ook, geen verdenking te wekken.

„Ik zal u maar ineens vragen,” zei de rechercheur tot Lion Rosenstein, „wat ’k u te vragen hel).... d’er is een partij lood vermist, sinds Donderdagavond.... is u daar iets van bekend?”

„Ik koop geen gestolen goed meneer,” zei Lion, „bij mijn zult u zoo iets niet vindenn.... ik doe daar niet ann....”

De rechercheur was dichter bij Joop's goed gekomen en had dadelijk gezien, dat hij zijn oud ijzer geen lood of eenigerlei aanwijzing te vinden was.

„Is ü d’r iets van bekend?” vroeg hij Joop, die nu vóór hem stil stond, roerloos en de macht verliezend over zijn bewegingen. Het antwoord, eerst gestokt in zijn keel, wrong hij