De een zijn dood ....

„’n Kunst.... omdat je nou in ’t oweljaar (treurjaar) was,’" zei de kleine kroezigzwarte Zadoks.... „anders had je toch ook wel gesprongen.... alhoewèl.... je deugt daar ook niet voor....”

„Och,” spotte Davidje Kalf, die met een blauw jasje aan en een wit sloofje voor, van zijn dooie vetkraampje was weggedrenteld, „hij kan nog wel springen, is ’t niet Lion?”

„Je bedoelt zeker net as die suprieses van vannacht, hè,” hoonde Joop voort onder het lachen der anderen, „zoo met een knal.” Hij stond bij Polakje, weggeloopen van Rosen-stein, van wien hij walgde meer dan een der anderen.

„Och,” piepte Polakje, „as hij verrekt, dan zullen zijn hotten nog geen ruste hebben, juist omdat-ie nóu an niks wil meedoen.... je hebt nog niet ééns de Schieje (zedelijke verdienste) van Izébel, man.... je weet wel.... die koningin, die vrouwe van Achab, waar de vogels en de honden de handen en de voeten nog van hebben laten liggen, omdat die klapten voor de bruid hij ’n gassene en achter ’n begrafenis meeliepen om eere te bewijzen.... Van jou vreten ze alles op....” Een gegrinnik van genottelijken haat gromde onder het troepje als het zachtnijdig werken van een blaasbalg hoven stil-gloeiend vuur.

„Ja,” zei Joop, „da’s die uit ’t raam van haar paleis is gevallen, niet? op de inenier as zijn zuster Fie van de ladder bij ’t pakhuis is getippeld....'"

Weer grinnikten de ommestaanden om den feilen haat-trei-ter naar Lion. Onmachtig tot handig verweer, voelde hij zich weer geheten en geschramd door de hongerlijertjes, en bevend van woede zag hij Joop hatelijk meelachen, dien hij een echten vijand vond, omdat hij bij een Christenkoopman afleverde.

„Och ja,” zei hij sarrend-kalm en met klem, terwijl hij even naar Joop heenoogde, „de menschen die springen soms ook. om de besoeres (ellende) maar te vergeten; d’r bennen van die stumperss, die nog springen vlak voor de doodd.... net as de muggetjess, de muggetjes om de lampp....”

Joop had hem niet aangezien, maar een stil verknepen be-