De een zijn dood ....

jaszakken gescholen. Alleen als van de weinige marktbezoe-kers een boerin of stadsvrouwtje tusschen z’n vodden zocht naar een bruikbaren lap, of een boertje mompelend tusschen het oud ijzer naar een altijd welkom stuk gereedschap gebogen stond te scharrelen, bleef ook Joop even staan en tram-pelde. Naast zijn uitstalling, op stukken zeil en vergane kleeden over de marktkeien geschikt, stond links Lion Ro-senstein met zijn groote nieuw-ijzerstal onder zeildak; réchts het overdekte kaaskarretje van het bijna eenige christen-ventertje in zijn markthoek. Om hem heen drentelden kleumend en morrend tegen het weer, dat de markt leeg hield, meest bevriende Jodenkooplui, ook wel uit andere plaatsjes, bij hun kraampjes uren achtereen heen en weer; nu en dan schreeuwden zij met schorre kelen en zich beaderende voorhoofden, of wel zongen zij met jargonvloekjes naar de voorbijgaande botte en goedgeloovige boerenkoppen, van hun manufacturen, of garen en band, en borstelwerk, door den geluid dempenden en meeslierenden regenwind. Overal, langs de vrijgehouden doorloopjes, staken op de kraampjes en stalletjes de geelwitte zeildakjes, die boven hun latsteun-selen kreunend uitholden en krompen en sidderden als lijven van stervende beesten, en waarvan nijdige waterstralen patsten tegen de groote glazig-schoone glimmerende marktkeien. Heel de Jodenhoek morde, bij afwisseling klagend of met grappen, tegen den naakten, verstoorden marktdag, die hun Poeriem-gelukje van den vorigen dag met een angstwekkende beuring bederven kwam en deed vergeten.

„We hebben vannacht gedanst en gesprongen en gezongen,” lachte de kleine Marcus Polak bitter met zijn schrille stemmetje, „en nou kunnen we fluiten derbij....”

„Nou,” spotte Joop, „we hoeven ook altijd niet met honderd gulden thuis te komen.”

Met lange vooruitsjokkende passen van zijn korte beenen brachtLionRosenstein loom zijn wanstaltig-zwarelichaam bij. „Had dan niét gedanst,” teemde hij, „had niet gezongenn.... misschien, misschien had je nou ook niet hoeven te flui-tenn....”

236