De een zijn dood ....

herinnerde hij zich, dat den Vrijdagmorgen na het koopje, Lion Rosenstein, die hem anders niet meer toesprak, omdat hij hun brutale dieverij had rondverteld en niet meer bij hen afleverde, langs hem heen was gegaan op straat en toen gluiperig en aarzelend terugkwam en gevraagd had: of-ie niet ’n goedkoop zoodje lood gisteravend had gekocht? Die hoef wist er zeker van....: men was er misschien mee bij hèm geweest, en terwijl ‘t Rosenstein te gevaarlijk was, had hij zich het ongeluk zoo in huis gehaald.... Nee.... ’t Moest weg.... het moest de deur uit.... het moest het water in....

Maar dan had hij telkens weer de onmogelijkheid daarvan gevoeld; eerst de aarzeling van de keerende verlokking der zeldzame verdienste, waarvan ze nog jaren later, als van een gelukje, zouden spreken; eindelijk het rebellische genot van de onnoozelheid der politie die bij z'n vader in den vleeschwinkel naar een partij lood had gezocht en aan zijn uitdragershuisje niet dacht. Hij zou ‘t dan maar stil achter laten liggen, zonder een woord, zelfs niet tot z'n vrouw, aan wie-ie dadelijk hij ’t koopen gemaand had, er over te zwijgen, en die, als-ie haar te hang maakte, in haar zenuwachtigheid wel verkeerde dingen kon doen. Dan vanavond, na eten. gauw even op den trein ermee en 't afleveren, wèg.... terug met ’n dikken broekzak en koffie met koek, en lachen om de misleide Overmacht. Och kom, onzin.... die smerige Lion Rosenstein wou hem natuurlijk de tong schrapen, maar hij had ’m lekker zonder antwoord gelaten.... Hoe kwam-ie er toe hem aan te spreken, zoo op eens.... nou ze toch in geen maanden ’n mond tegen elkaar hadden opengedaan? Zoo had hij eindelijk zijn heftigste angstbewogenheid tot kalmte geredeneerd, ofschoon de zware weging van het gevaar den heelen slapeloozen, eindeloos-lijkenden nacht van drie uren toch in zijn moeë lichaam dringen bleef.

En in den klam-kouden, ziekelijken, mistig-verregenden eersten Maartmorgen had hij zijn twee karretjes met ouwe klceren en meubeldingetjes naar de bewegelijke markt gebracht. Daar stond hij nu voor heen en weer te loopen met opgeslagen kraag en de handen tegen de natte kou in zijn